WIE BEN IK
WIE BEN IK
Vroeger stelde ik mezelf die vraag geregeld. Eerlijk gezegd, ik wist het niet. Ook na psychologische testen (waar ik trouwens heel slecht en traag in was, tot tegenstrijdigheden erbij – je zou voor minder aan jezelf beginnen twijfelen ) of bijv. het enneagram, sterrenbeeld e.d. lukte het mij nog niet te zeggen wie ik was. Er was hier en daar wel een aspect waar ik iets van leerde, maar dit kon mij niet bevredigen. Het was niet dat wat ik zocht.
Een iets wist ik wel. “Ik ben een zoeker.” Dat is het enige wat mij ooit gelukt is om mijzelf mee te benoemen (los van mijn naam, maar dat is in dit opzicht ook maar een naam, waarmee ik niet zeg dat het onbelangrijk is!). Vanaf dat ik dit ‘toegaf’ aan mezelf, dit aanvaardde bij mezelf, begon ik steeds meer te vinden. Tot ik vond wat ik zocht.
“Wow”, hoor ik je al denken. “Jij bent er dus!” Wel, ik zal je antwoorden: “neen”. “Oei, dan is dit een zware ontgoocheling?”, zou je hierop met medelijden kunnen reageren. Neen, neen, niets ontgoocheling, niets ‘er zijn’ en trouwens, wat is ‘er zijn’ (niet onbelangrijk om eens voor jezelf bij stil te staan). Het zit zo en ik hoop dat jehet wat aanvoelt: ik heb gevonden wat ik zocht en vanaf nu begint het.
Is de vraag ‘Wie ben ik?’ een belangrijke vraag? Ja en neen. Als je deze vraag stelt, is het op zich wel belangrijk voor jou. Ga daar niet aan voorbij. Ga wel dieper. Durf kijken wat de vraag is die je jezelf stelt achter die vraag. Ok, en wat zit daar nu nog achter? Vraag door bij jezelf. Ga diep.
En dan, opeens, zou je wel eens niets meer kunnen tegenkomen. Niets, zelfs geen angst omdat je het niet weet. Vind je dit erg?
Beeld je het volgende eens in en voel er bij. Stel dat je alleen bent op de wereld. Is het dan nog een vraag die je jezelf stelt? Als ik bij mezelf kijk, dan heb ik het gevoel van neen. Het doet er niet toe. Het is gewoon zoals het is.
Mezelf stel ik deze vraag niet meer. Niet uit luiheid of hopeloosheid. Ik heb er geen behoeft meer aan. Nu weet ik nog steeds niet wie ik ben. Ik noem mij ook geen zoeker meer. Ik heb gevonden en nu begint het! Het is zelfs zo dat ik niet meer zoek wie ik ben. Het doet er voor mij niet meer toe. Niet dat ik er al ben, maar het is begonnen. Wat voel ik, hoe evolueer ik, hoe beleef ik dingen, waar ga ik heen, waarvoor ben ik gemaakt, … Mijn wereldreis binnenin is volop bezig. Daarvan geniet ik. En ja, op mijn bumpersticker staat: “Problemen zijn geen stoptekens. Het zijn wegwijzers.” Ik durf wel eens stoppen, maar als ik dan beter kijk, zie ik een wegwijzer …
Ik vraag me niet meer af wie ik ben. Ik voel wie ik ben. Ik voel hoe ik ben … op dit moment. En aangezien alles steeds verandert, is het straks weer anders. Dit hoeft geen probleem te zijn. Als ik maar voel wat ik voel als ik voel 
Als ik maar bij mezelf ben!
En weet je, opeens wordt het minder belangrijk wat anderen van je denken. Je weet en voelt diep in jezelf dat je oké bent, je voelt geen behoefte om te vergelijken. Jij mag er zijn en ook de andere. Wat de anderen van je denken is niet meer nodig voor jou. En de vraag is of ze al iets van je denken (want ben je écht zo belangrijk?)
Durf het gerust aan ook die wereldreis aan te vatten. Er is niets bedreigends, niets raars, niets onmenselijks aan. Het kan allemaal, het mag allemaal. Het is jouw mens-zijn, wie jij bent, in wezen en ten volle uit!
Er zijn nog geen reacties.