Shatter me.

Ik weet niet wanneer het begon.
Ik weet niet waarom het begon.
Ik weet niets meer behalve het schreeuwen.
Mijn moeder die schreeuwde toen ze zich realiseerde dat ze mee niet meer kon aanraken. Mijn vader die schreeuwde toen hij zich realiseerde wat ik mijn moeder had aangedaan. Mijn ouders die schreeuwden toen ze me in mijn kamer opsloten en tegen me zeiden dat ik dankbaar moest zijn. Voor het eten dat ze me gaven. Voor de menselijkheid waarmee ze dit ding behandelen. Dat ik met geen mogelijkheid hun kind kon zijn. Voor de duimstok die ze gebruikten om te meten hoe ver ik uit hun buurt moest blijven.
Ik had hun leven verpest, zeiden ze.
Ik had hun geluk gestolen. Al mijn moeders hoop om ooit nog kinderen te krijgen de grond in geslagen.
Begreep ik dan niet wat ik hun had aangedaan, vroegen ze me.
Begreep ik dan niet dat ik alles had verpest.
Ik heb zo hard geprobeerd om goed te maken wat ik had verpest. Elke dag opnieuw probeerde ik te zijn wat ze wilden. Altijd probeerde ik beter te zijn, maar ik wist nooit hoe. Het enige wat ik nu weet, is dat de wetenschappers het mis hebben. De aarde is plat.
Dat weet ik omdat ik over het randje ben gegooid en me daar nu al 14 jaar aan vast probeer te klampen. Al 14 jaar probeer ik weer naar boven te klimmen, maar het is bijna onmogelijk om te zwaartekracht te overwinnen. Wanneer niemand bereid is een hand naar je uit te steken. Wanneer niemand je durft aan te raken.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen