Verraad

Dit gedicht stond ook al op een ander profiel van me, maar ik wou het graag hier ook hebben staan. Het andere profiel heb ik namelijk verwijderd.]

Haat me, bedrieg me, verraad me.
Doe wat je wil. Het kan me allemaal niet meer schelen.
Je krijgt me niet kapot.
Niet hier en niet nu. Nooit niet.
Alleen ben ik, dat ben ik altijd al geweest.
Lieg tegen me, *** me, wens me de dood maar toe.
Kom op dan, doe het dan.
Het lukt je toch niet, ik ben al dood.
Mijn ziel is verrot en zo goed als vergaan.
Ik sta overeind door de poppenspeler, die touwen aan mijn armen en benen knoopte.
Diegene die mijn leven bepaald.
Die demon, die kracht laat me doen wat hij wilt.
Blijkbaar is dat mijn lot.
Geleefd heb ik maar even.
Even voelde ik hoe het was om een mens te zijn.
Maar nu? Nu al die gedachten, al die gevoelens en al die tijden weg zijn:
Ben ik een leeg omhulsel.
Een kist is al voor me gemaakt.
Een graf is al voor me gegraven.
Door mijn omgeving kan ik me nog vastgrijpen aan een zijde draad.
Knappen zal hij zeker, en vallen kan ik niet meer tegengaan.
Misschien is het wel goed zo.
Dit is hoe hij het wou.
Dit is mijn lot.
Mijn verdoemde lot.
En ik heb het nooit gehaat.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen