Ik ben paardengek!

Paarden met een bek,
ik ben paardengek!
Niemand anders zal mijn leven kunnen veranderen, echt nooit!
Als dat toch gebeurt heb ik allang al pepernoten op je gestrooid!
Als paarden woren mishandeld word ik overspoeld met verdriet,
want dat wil ik nou echt niet!
Mij kun je niet verslaan,
ik laat je dan uitglijden door een banaan,
ik ben paardengek al mijn hele leven lang,
mij maak je echt niet bang!

Gister lag ik in bed te huilen,
toen wou ik bij iemand schuilen,
wat was er toen gebeurd?
Het heeft me wel heel erg getreurd.
Ik dacht eraan; wat nou als mijn lievelingspony overleed?
Terwijl ze helemaal niks deed?
Gewoon ziek was, en ingeslapen moest worden,
dan kon ik mijn borden,
gevuld met eten,
niet meer vreten.

Gelukkig is het niet gebeurd,
ik heb welis gezeurd,
dat ik mijn lievelingspony wil leasen voor een maand lang,
en of dat kan?
Natuurlijk wel!
Maar de tijd gaat zo snel,
dan is dat weer voorbij,
maar ze blijft horen bij mij!

Hoe heet ze dan, die lieveling?
Ze is ech een goeie vriendin,
ze heet Assepoester, wel een rare naam,
maar dat mag niet voor mijn neus weggaan!
Assie And Me zijn een heel goed stel,
dat weten we nou wel!
Assepoester is speciaal,
ze is altijd rustig en maakt geen kabaal.

Ik ben paardengek, al mijn hele leven lang,
dat ik het als 'normaal' opvang.
Paarden zijn mijn leven,
daarom heb ik dit geschreven.
Weer die goede start,
voor altijd in mijn hart.

Dat was mijn gedicht,
ik ben Hilal, 11 jaar oud en 8 mei jarig.
Ik hou van paardrijden en ik ben paardengek,
daarom dit gedicht.
Het hele gedicht klopt,
ook dat ik gister moest huilen om die gedachte.

Bedankt voor het lezen!

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen