Angst.
Angst.
Toen ik lang geleden hoorde dat het niet goed was met mijn zus, had ik nooit gedacht dat het erg zou zijn.
We waren jong, ik, en mn zus ook.
Dat begrepen we nog niet.
Maar als ik er nu nog aan terugdenk, snap ik soms niet hoe ik het zo makkelijk heb kunnen doorstaan.
Met haar gaat het nu beter, geen ziekenhuizen meer, geen klinieken meer, geen huilende familie meer.
Het leven ging weer door, en goed ook.
Maar een aantal jaar later, nu.
Ik ben nu 14, het gaat eigenlijk super goed allemaal.
Maar soms, soms sta ik er wel bij stil, ze had hier nu eigenlijk niet meer kunnen zijn.
We proberen er niet aan te denken maar ik denk omdat ik in die tijd er makkelijk over deed,
ik het nooit echt heb kunnen verwerken.
Want er is angst, angst om andere mensen te verliezen, en vooral mn zus.
En natuurlijk is het nog niet voorbij allemaal, want soms, heeft iedereen hier het er nog moeilijk mee, en beter, beter wordt ze nooit.
Angst bij haar, om onvruchtbaar te zijn, angst bij de familie, om haar te verliezen.
En angst bij mij, om zelf het zelfde te doen, eet ik wel genoeg? ik ben dun. Ik ben mager.
Het blijft.
Er zijn nog geen reacties.