Rising of a new day

Nooit heb ik gedacht dat ik ooit twee keer voor hetzelfde vuur kon staan. Ik dacht altijd dat dingen beter werden als je ervan leert, maar soms is het gewoon net of het niet uitmaakt wat je doet. Sommige dingen zijn gewoon gedoemd te mislukken en hoe vaak je het ook probeert, hoe vaak je er ook voor vecht, het wil dan niet. Velen zullen boos worden of verdrietig, maar ik... ik verbaasde me er zelfs geen eens meer over. Er gingen namelijke al zoveel dingen mis in deze wereld, dus waarom zou het dit keer schokkend nieuws zijn? Alleen omdat het mij nu aanging?

Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Dat is de vraag dat ik mezelf steeds stel. De vraag die door me hoofd stroomt, alsof het een zee is van onbeperkte diepgang met als uiteindelijk antwoord dat ik het niet weet. Natuurlijk zijn er dingen te verwijten en kun je wat aanwijzen, maar de hoofdschuldige wie echt verantwoordelijk is, lijkt spoorloos. Mijn gevoel is de laatste tijd een beetje messed up. Ik weet niet wat ik meer moet doen of wat helpt. Ik wil iets doen, maar alles wat ik doe lijkt te mislukken of escaleert in een ellendige situatie.

Het is voor mij nog onduidelijk hoe het nu verder moet of dat dit verhaal nog verder gaat, maar één ding weet ik zeker en dat is dat het anders moet. Het enige probleem is, dat al mijn mogelijkheden bijna op zijn. Ik kom erachter dat als ik geen vragen heb, ik ook geen antwoorden heb. Het is dan voor mij onmogelijk te beslissen wat ik dan moet doen, wat het juiste is om te doen. Ik heb altijd gehandeld naar wat ik dacht dat juist was, maar misschien heb ik ook daarop de meeste fouten gemaakt. Ik weet het gewoon niet. Het enige wat ik wel weet is dat er elke dag een nieuwe dag aanbreekt en dat het soms gewoon tijd is verder te gaan. Een nieuwe dag is reizende.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen