Pain2.
Pain2.
Ik verstopte mijn nagels dieper in de palm van mijn linkerhand.
Steeds dieper, tot dat ik niet meer verder kon.
Heerlijk, dat ik toch nog iets kon voelen. Al was het pijn..
Niks leek meer echt, alles leek te vervagen tot een pijnlijke droom.
Hopend dat de pijn mij terug zou brengen naar het werkelijkheid.
Ik trok mijn nagels terug en bewonderde mijn werk, bijtend op mijn lip wreef ik met mijn wijsvinger over de nagelafdrukken. Ik proefde bloed. De overheerlijke smaak, van zoet bloed.
Ik begon te schreeuwen, steeds harder tot dat mijn stembanden stopte met mij een dienst te verlenen. Wanneer zouden de mensen eens beseffen dat ik besta?
Mijn handpalm bloedde steeds harder, het stroomde eruit.
Ik haatte mezelf, en alles om mij heen.
Ik haatte deze wereld, mijn zogenaamde vrienden de mensen die me zouden steunen.
Alles is een leugen, alles zeg ik je!
Voorzichtige haalde ik mijn vinger van mijn handpalm, op mijn vinger zat opgedroogd bloed.
Bloed, het teken dat ik nog leefde. Het opgedroogde bloed, het teken dat mijn levenskracht aan het opdrogen was. Als een prachtige bloem in bloei, die langzaam verwelkt.
Mijn tijd zit erop. Ik begroef mijn handen in de aarde, en woelde deze om.
Mijn ogen liet ik dichtvallen. Om ze nooit meer open te hoeven toen, eindelijk een einde in zicht.
Een einde aan mijn bloeiende leven. Dat nu verwelkt was.
Er zijn nog geen reacties.