De gevallen strijder

Als een gevallen strijder stond ze dapper op en liep ze terug naar waar ze vandaan kwam.
En gevochten had ze al lang daarvoor.
Voordat iemand haar ook maar een strijder had genoemd.
De gevallen strijder zou nooit opgeven. Nee nooit.
Het was een belofte die ze in stilte had gemaakt.
Haar lange haren, de haren van de gevallen strijder.
En langzaam liep ze terug, maar ze was niet bang. Het was de bedoeling.
Alles klopte en alles was goed.

Met haar rug naar haar toekomst raakte ze haast verdwaald in haar ongebreidelde fantasie.
Ze ziet mensen lopen die ze niet kent. Dan springt haar oogappel in haar oog.
Hij straalt het zonlicht uit alsof hij de zon zelf is. Maar werkelijk, hij glimlacht gewoon.
Zijn ogen glinsteren als de kleine sterretjes die dansen op de zilveren golven.
De mensen vervagen en alleen haar stralende oogappel ziet ze.
Hij ziet haar, zij ziet hem.

De gevallen strijder wordt gered, ze wordt in sterke armen gedragen en alles komt goed.
Dat weet ze nu, dat weet ze nu heel zeker.
Ze is ervan overtuigd dat al haar dromen uitkomen wanneer ze wakker wordt.
Wanneer de zon er niet meer is, zal hij voor haar schijnen.

Ze liep weer helemaal alleen naar haar verleden. Haar bestemming.
Uiteindelijk na jaren knokken heeft ze het bereikt, alles bereikt!
De zon schijnt, de wolken verdwijnen. Maar waar is hij. Haar oogappel.
En dan beseft ze dat het verleden niets is. Waarom zou ze daarin willen leven?
Haar dromen najagen in de verleden tijd, dan komen ze niet uit in de tegenwoordige tijd.
Ze huilt dagen en weken en maanden en jaren.
De gevallen strijder is gevallen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen