Niemand hoeft..

Opeens alles in 1 keer,
Het is teveel om te verwerken
Waarschijnlijk moet ik in therapie
Maar toch blijf ik mijn gevoelens beperken.

Niemand hoeft te zien hoe ik huil
Alleen maar wanneer ik lach.
Anders beginnen ze weer te zeuren.
Best zielig als dat niet eens mag.

Eindelijk besef ik dat het niet niks is.
Misschien beter nu dan nooit.
Het is fout dat weet ik.
Maar me hele leven is toch al over hoop gegooid.

Ik laat alles langs me heen gaan.
En denk er daarna pas over na.
Het is moeilijk de weg terug te vinden.
Maar ik weet nu waar ik naar toe ga.