Rand van een afgrond
Rand van een afgrond
Ik sta aan de rand. Letterlijk. Het zou geen pijn doen zeiden ze. Waarom niet ? Ik leun voorover om te zien of iets me kan tegen houden. Niets. Ik zet een stap naar achter en haal diep adem. Wil ik dit wel doen ? Ja. En ik sprong. Ik vlieg. Ik vlieg echt. Zo voelde het. Die paar laatste seconden van mijn leven leken langer dan ze waren. Plots leek het alsof een hand me vast hield. Maar dat was het niet. Een hand dat zei : "Niet doen ! Ik hou van je !" Maar dat was er niet. Er was geen hand, niets dat me tegen hield. En geen "ik hou van je". Alleen de regen die me zwaarder liet voelen. En plots liet dat onzichtbare hand me los, vallen. Naar de diepte. Toen viel ik. In duizenden stukjes. En ze hadden gelogen ; het deed pijn.
Er zijn nog geen reacties.