Onbeschrijfelijke gedachtes maar toch beschreven.

Starend in zijn ogen,
vraag ik het me af.
"Ik hou meer van jou",
dat moet toch zijn gelogen.

Het kan simpelweg niet waar zijn,
niemand kan voelen wat ik voel.
Het is onmenselijk, ik weet het zeker,
maar omdat jij mij niet bent weet jij niet wat ik nu bedoel.

Vreemde gedachtes,
en ongestelde vragen zweven door mijn hoofd.
Blijf jij echt voor altijd bij mij,
zoals mij is beloofd?

Ze zeggen :
"nu is nu, de rest komt later"
Maar ik wil geen toekomst zo vaag,
straks vallen al mijn plannen in het water..

Mijn plannen van ons, samen,
nooit meer alleen.
Zoals mijn grootmoeder altijd zei :
"Je kan niet staan op één been."

Het maakt mij niet uit of ik je moet delen,
wat voor mij telt,
is of jij gedeeld wilt worden,
ik wil namelijk alleen van jou zijn,
maar ik weet niet of dat ook voor jou geldt.

Stevig tegen jou aankruipen,
dat is wat ik nu het liefste wil.
Dus als jij dat ook wilt,
geef maar een gil.

Samen tot het eind,
dat is voorlopig nog een onzekerheid.
Maar dat ik geniet van elk moment met jou,
is een feit.

Glimlach alsjeblieft elk moment van de dag,
want hoe klein en simpel het ook is..
Niet maakt mij gelukkiger,
dan het zien en horen van jouw lach.

Nooit heb ik geweten,
hoe ik mezelf in de toekomst zag.
En ik weet het nog steeds niet,
maar ik hoop alleen dat ik van achternaam ooit hetzelfde als jou zal heten.




Lieve Kris, ik hou van je.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen