Klankloos.
Klankloos.
Klankloos, beeld maar geen geluid.
Zo ga ik door het leven. Alles vliegt aan mij voorbij terwijl ik in slow motion voort wandel. Flarden van beelden flitsen voor mijn ogen.
Op eigen kracht probeer ik alle beelden te ontwarden die in elkaar gerafeld vast zitten tot 1 klit. Het dringt niet tot me door, ik kan het niet plaatsen.
1 ding is belangrijk nu en dat is maandag, de dag waarop mijn redding begint. Tot die dag laat ik alles passeren.
Mijn gezicht staat emotieloos maar vanbinnen sta ik op ontploffen.
Stress, stress, stress, nee ik kan niet meer rustig worden tot het moment daar is. Hoe dichter het nadert hoe meer ik me opjaag en hoe meer ik me afsluit van de buiten wereld.
Ze zien me als een zombie, en misschien ben ik dat ook wel. Omwikkeld, koud en kil aan de buitenkant maar vanbinnen stromen de emoties aan 1 stuk voorbij. Ze overspoelen me en ze overheersen me.
Sterk hou ik me tegenover de buiten wereld, niemand die het ook iets kan schelen hoe ik me voel. Stilte, dat geeft me kracht. Beeld maar geen geluid. Zo ga ik door het leven.
Omwikkeld, koud en kil als een zombie.
Er zijn nog geen reacties.