Perfectionisme.
Perfectionisme.
Het gaat om zekerheid, om ergens een kracht uit te halen en aan jezelf te bewijzen dat je toch iets waard bent. Niet om het gene wat iedereen ziet en denkt waar het omgaat.
We weten zelf wel dat het geen goede weg is, een weg naar reactie. Onze communicatie om te laten zien dat het niet meer gaat. Dat het ons allemaal te veel wordt en we eronder door gaan. Al veel te lang gaan we gewoon door, vechten we zonder woorden maar met ons lichaam. Onzekerheid steekt de kop op, zoekend naar het vertrouwen en naar het kunnen wil je alles goed doen voor iedereen. Je in bochten wringen om iedereen blij te maken en zo zelf ook wat geluk te kunnen ervaren.
Het resultaat is gunstig, vanaf het moment dat je in je veilige wereld stapt krijg je het gevoel dat je iets bereikt hebt. Je ontzegd jezelf iets, je kan iets wat vele niet kunnen. Uit deze dingen haal je de kracht, de kracht om verder te gaan en het gevoel te krijgen van iets te betekenen.
En toch, het is maar een valse veiligheid. Een grens die je overschrijdt, zelf wetend dat je in de spiraal vast zit en dat je er alleen niet meer uit kan. Je moet steeds meer en meer bereiken om nog trots te mogen zijn op jezelf. Om te laten zien aan anderen wat je kan of juist wat je niet meer aan kan.
Het perfectionisme in jou steekt de kop op, je breekt jezelf af. Vergelijkend met andere verwacht je meer en meer van jezelf. Je word nog onzekerder als je merkt dat het niet meer gaat, fysiek en mentaal uitgeput. Het enige wat je bent is een mislukkingen, en met deze gedachten leg je de lat nog hoger voor jezelf.
Zo blijft het maar doorgaan tot het te veel wordt en het tijd is om in te grijpen voordat het te laat is.
Er zijn nog geen reacties.