Ik dacht dat ik je kende
Ik dacht dat ik je kende
Ik kende je al van toen we nog zo klein waren
Toen we samen leefden in een wereld van monsters onder het bed
en mensen nooit doodgingen.
Een wereld waarin we voor altijd vrienden zouden blijven
en al onze geheimen met elkaar zouden delen
Maar mijn perfecte wereld spatte als een zeepbel uit elkaar toen je niet meer kwam
Bij hen draaide het alleen om drank en drugs en stoere dingen
Wat kon jou dat vriendinnetje van vroeger nu schelen
En toen kreeg ik een bericht
Je wou met me praten, zei je
En je beseft dat je fout zat
We spraken af op 'onze' plek, het bankje bij het meer
Ik was zo blij, ik zou je terugzien
Ik had nog nooit in mijn korte leven zo hard gefietst
De bomen flitsten voorbij en daar stond jij
Maar dit was niet goed, je gezicht stond hard
Mijn handen lieten het stuur los en ik viel op de grond,
waar je vrienden kwamen en me langzaam,
één voor één namen
Het was verschrikkelijk
En weet dat ik je nu haat
Elke pijnsteek,
vermenigvuldigd met duizendmaal verraad
Er zijn nog geen reacties.