Wolvenmeisje
Wolvenmeisje
De wind huilt door de bomen
terwijl de nacht
zich heimelijk om de maan krult.
Zij is overal, achter elke boom
gloeien haar robijnrode ogen in het donker,
drukt zij diepe sporen in het zand.
Zij duikt op achter elke schaduw
niet slechts in dromen
maar in elke letter die het papier bevlekt.
Ergens valt het licht
te laat
wis ik al mijn woorden.
Binnen deze kaders is zelfs de stilte te voelen.
Er zijn nog geen reacties.