From Oblivion to Paradise
From Oblivion to Paradise
Het laatste licht
Brandt
Als een kaars
Zwak
Al wat deze wereld ooit was
Is vergaan
Alsof het er nooit was geweest
De mens,
Die ooit deze aarde bevolkte
Sterft uit
Te midden van de wanhoop
Kinderen
Worden verkracht
In de hoop de soort te kunnen voortzetten
Maagden
Aanbeden als godinnen
Wachtend als een bijenkoningin
Op de juiste man
De technologie
Bestaat niet meer
Barbaren
Waren geboren
Uit de as
Van de mens
Zal een nieuw wezen opstijgen
Een wezen
Waaover de mens al duizenden jaren praat
Een wezen
Die de wereld zal verlossen
Van zijn littekens
Die de mens achterliet
Een wezen
Trouw aan de goden
Daalt neer op aarde
Strijkt zijn vleugels uit
En spreekt tot de mens
"Gij die de aarde hebben vervuild
Gij die zich hebben verlaagd tot simpele barbaren
Tot er niets meer van ge over was
Gij zult nu boeten
Voor de zonden
Die gij heeft gemaakt"
Een meisje
Ze rent
In haar bloeit hoop
Hoop van vernietiging
Hoop dat de aarde wordt herboren
Naar de engel
Vleugels groeien uit haar rug
Haar menselijkheid verdwijnt
Niet langer hoeft zij tussen apen te leven
De mens is zijn bestaan niet meer waard
De meest menselijke van de mensen
Was in het einde geen mens
Het meisje dat niet ouder leek te worden
Een niemand wist wanneer ze geboren was
Ze werd aanbeden als een god
En vocht elke dag voor haar maagdelijkheid
Het meisje
Dat wist dat deze dag ging komen
Alle hoop werden verscheurd
Door een diepe kus
Zij vond haar weg uit deze wereld
Veilig in de armen van de engel
Op deze manier doofde de laatste kaars
Uitgeblazen
De mens accepteerde zijn lot
Stierf
Nooit meer teruggevonden
Uit de as van de kaars van Hoop
Wordt een nieuwe soort geboren
En de aarde wordt het paradijs
Waarop het meisje en de engelen
Altijd zullen leven...
Er zijn nog geen reacties.