Masker
masker
Op school heb ik een masker op, ik graaf mijn pijn en verdriet weg zodat niemand ze ziet.
ze zijn niet zichtbaar, maar ze zijn er.
En thuis waar ik mijn masker af wil doen, wordt ik er mee geconfronteert.
Mijn zorgen en verdriet worden erger, zo erg dat ik niet in deze wereld wil zijn.
Dus ik maak mijn eigen wereld achter een masker. Een plek waar ik me zorgen maak over het weer en nergens anders over.
Een plek waar ze me niet alleen zielig vinden, maar een waar we samen naar een oplossing zoeken.
Op die plek die eindeloos lijkt, maar toch heel klein.
Waar we samen door alle ellende gaan, en het dus niet alleen maar erger maken.
Die plek achter het masker bestaat voor mij, het enige wat ik hoefte doen is mijn oortjes in stoppen en op play drukken.
Maar mensen zien dat je een masker op hebt, en willen je echt zien.
Ik doe het masker wel af, maar daar worden ze nog ongelukkiger van.
En zonder dat ze het door hebben, geve zij mij meer redenen om weer een masker op te zetten.
Er zijn nog geen reacties.