Pesten

Soms kan ik alleen maar huilen.

Soms kan ik niets anders dan in een hoek zitten.

Ik maak me dan erg klein.

Ik probeer al mijn verdriet te verbergen.

Maar dat lukt me niet.

Wanneer ik een hand op mijn schouder voel kijk ik omhoog.

Met rode ogen, met tranen over mijn wangen.

Ik kijk naar de ogen die naar mij kijken.

Ik probeer me groot te houden voor die ogen.

Want de persoon van die ogen is de enige die me steunt.

Die persoon denkt dat het al wat beter met me gaat.

Maar elke dag sterft er vanbinnen iets.

Iets van binnen gaat dood elke dag opnieuw.

Ik sterf elke dag iets meer.

Ik wil niet wachten tot ik sterf door verdriet.

Dat duurt me te lang.

Ik loop naar de brug.

Ik zie bijna niets.

Het is erg donker.

Ik hoor bijna niets.

Het is erg laat, niemand gaat nu nog naar buiten.

Ik doe mijn schoenen uit.

Ik leg mijn schoenen aan de kant.

Ik kijk naar het water onder de brug.

Het ziet er erg koud uit.

Mijn vermoede werd bevestigd toen ik sprong.

Maar nu voel ik niets meer.

Geen pijn geen verdriet.

Geen verdriet die ik jaren gevoeld heb door een stelletje pestkoppen.

Kopieer dit en plak het in een gedicht of op je profiel, als toon van respect voor degene die gepest worden/werden en die zelfmoord willen/hebben gepleegd/plegen

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen