Ik herinner mij
ik herinner mij
Ik herinner mij
Onze handen tegen elkaar
met enkel een raam er tussen.
Het klapraam gesloten, sprekende
tranen en onbeweeglijke lippen.
Beiden moe van de gestreden strijd,
laten wij onze blikken niet los.
Ik herinner mij
De verademing van mijn lang
verwachtte, hoopvolle vrijheid,
gaandeweg wordt die genomen.
Geplakt aan het raam, laat mijn
gezicht los, onze handen glijden weg,
krampachtige afdrukken vertekenen
het bedroefde vocht op het raam.
Ik herinner mij
Zittend, sla ik de handen voor
mijn rood betraand gezicht.
Ik sluit de ogen, zie jóu daar
staan op het - voor mij -
achtergebleven station met een
smekende blik vol wanhoop.
Samen met mijn gewetensconflict
van loyaliteit, besef ik, dat ik
zojuist de goede beslissing heb genomen,
voor een nieuw en pijnloos bestaan.
Er zijn nog geen reacties.