Het schijnt dat je bleek was
Het schijnt dat je bleek was
Het schijnt dat je bleek was
Het schijnt dat je bleek was, met een ingevallen gezicht, drie infusen in je arm
nog bleker dat het bleke stille bed, waarin jij zo stil lag.
Een piepende monitor was het enige teken van leven
en daaromheen, als een stilleven, je familie, je doktoren en verpleegsters.
De witte bleke kamer, met het witte bleke bed, met een witte bleke jij.
Maar zo wil ik je niet herinneren.
Ik herinner je, lachend en zingend en dansen en spelend
zoals je toen rende door de straat, je kinderen achter je aan.
Een gebruinde huid, gezonde dosis humor en een jong gezicht,
in een rustig achterafdorp aan het einde van de wereld.
En voor even vergeet ik de witte bleke kamer met het witte bleke bed,
met een witte bleke jij.
Het schijnt dat je ziek was, je had iets onbekends, niemand weet wat het was
een ziekte waaraan jij kapot ging, van binnen uit naar buiten.
Een kuchje af en toe van een langslopende zuster viel dan op
vanwege de stilte, van je familie, je doktoren en verpleegsters.
De witte bleke kamer, met het witte bleke bed, met een witte bleke jij.
Maar zo wil ik je niet herinneren.
Ik herinner je, lachend en zingend en dansen en spelend
zoals je toen rende door de straat, je kinderen achter je aan.
Een gebruinde huid, gezonde dosis humor en een jong gezicht,
in een rustig achterafdorp aan het einde van de wereld.
En voor even vergeet ik de witte bleke kamer met het witte bleke bed,
met een witte bleke jij.
Nu lig je daar, stil onder de grond. Het groene gras groeit rond je graf.
De laatste sporen zijn uitgewist, het huis is verkocht, je kinderen verhuisd.
Je ligt in een vergeten hoekje van de wereld, niemand komt er nog.
Maar als ik er kom, op een mooie zomermiddag, zie ik de vliegen weer door het groene gras heen zoemen.
Als ik er kom zie ik het mooie, warme weer.
Als ik er kom zie ik de stoet met mensen, sommigen huilend, de meesten met gebogen hoofd.
Je moeder die op me steunde omdat het zo ver lopen was.
Als ik er kom zie ik de volle begraafplaats met de poort en de taxusheggen.
Als ik er kom lopen de tranen weer over mijn wangen, en kniel ik aan je graf neer om weer even bij je stil te staan.
Je was te jong om te sterven, en toch deed je het.
En al lig je hier in een vergeten hoekje van de wereld, in een afgelegen plekje op de begraafplaats, waar nooit iemand komt, ik vergeet je niet.
Reageer (9)
Wow. Zo mooi Ardo (:
1 decennium geledenwaarom kan je trouwens geen kudo's geven aan gedichten, pff die kudo is dit gedicht ook niet eens waard:P dit gedicht verdient iets veel beters(A) stomme kudoknop!
1 decennium geledenOMG je weet echt niet hoe ik hier nu zit.. Eerst was het echt dat ik met tranen in mijn ogen zat.. En nu zit ik weer normaal te doen, tja ik kan wel blind typen maar toch typ ik graag als ik ook daadwerkelijk iets zie;)
1 decennium geledenmaar je weet waar dit verdacht veel op lijkt he(cool)? Nee? nou ik zal je helpen:P ik herken een refrein een bridge(nerd) nu weet je het wel hè!!!?!
Echt ik zweer het je hier MOET je iets mee doen! Ook gewoon weer hoe je dit hebt geschreven. Damn echt ik houd gewoon van jouw gedichten, geen enkel ander gedicht kan tippen ana jouw gedichten!! Echt, ik dwing je om iets met dit te doen!
En ik weet waar je woont:P tja dan maar een duur treinkaartje kopen:P ik heb het er voor over. Echt je móet iets met je gedichten doen, niet alleen op Q plaatsen! Ik weet niet of je ze ergens anders plaatst.. Maar zo niet doe dat! Echt ik geloof dat jij later gewoon een grote dichtbundel gaat schrijven, en dan nog een boek ernaast, dna nog zingen:P lekker druk leven niet(A)
Echt jij hebt me gewoon bijna verslaafd laten worden aan jouw gedichten! Alleen jouw gedichten! Respect!!!!
Dus van mij mag je wel elke keer vragen of ik je gedicht wil lezen hoor;)
wow!!!!!!!!!
1 decennium geledendit gedicht is zoo mooi!!
heb je het echt zelf geschreven??
xx