Huilen

Kijk mij nou, daar zit ik dan.
Een traan, loopt over mijn wang.
Moet ik dan bang zijn,
dat iemand me ziet.
Dat kan niet,
want ik heb verdriet.
Kijk mij nou, wat ben ik een loser.
Een moederskind,
wordt ik genoemd.
Wat wil je dan?
Dat iemand veranderd?
Mijn leven is vervloekt,
verdoemt.
Soms zou ik willen roepen 'G*dverd*mme hou je bek'.
Maar ik ben gelovig,
heb mijn hart,
op de juiste plek.
Dus zeg ik niks,
negeer het,
de dingen die mij worden nageroepen.
Soms hè,
zou ik willen,
dat ze allemaal effe ophoepelden.
Ik mag dan huilen,
ik mag dan snikken,
maar is het zo moeilijk om het te zien?
Nou èn,
is dit grappig dan?
Ik snap er niks van.
Maar ik ga sowieso,
niet meer mee,
met de stroom.
Één keer,
meelij,
of vergiffenis,
is mijn droom.
Voor het uitlachen,
tijdens het betrappen,
van een jongen die huilt.
Omdat hij,
alleen maar,
voor meer tranen schuilt.
Door de woorden,
die kleine woorden,
die me normaal niets kunnen schelen.
Brak mijn hart in twee-en.
Dus ja,
nu huil ik,
en ik weet dat dat niet hoort.
Maar als je als jongen wilt huilen,
maar je doet het niet,
want het mag niet,
dan heb je niet goed gehoord...
Dat hoe het ook wend of keert,
Ik heb geleerd,
dat je dan best je verdriet mag delen.
Met degene,
van wie je houdt.
Mensen,
ze huilen allemaal wel eens,
jong of oud.
Dus nu ga ik,
maar eens weg,
mijn tranen zijn op.
En als mij nog één keer iemand lastig zit,
zal ik niet bang zijn,
en zeggen 'HOU JE KOP'.
Misschien is dat niet aardig,
maar ze leren er wel van,
en betrapt worden op huilen,
zal niet meer zo erg zijn dan.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen