Spijt
spijt
De zon gaat onder, en de lichten gaan aan
Het stads leven begint, maar toch ziet niemand mij staan
Ik loop door de donkere winkelstraat en kijk om me heen
Het is erg rustig, en ik voel me helemaal alleen
Ik ga maar voor een etalage staan
En kijk in mijn weerspiegeling een meisje aan
Het meisje lijkt op mij, zoals ik haar zie
Alleen dan anders, een andere versie
Het meisje wat ik zag was een en al ellende
Dat was totaal niet hoe ik mezelf kende
Ik ren, ik vlucht, ik wil bij dat beeld vandaan
Ik wil niet langer zien wat ik me zelf heb aangedaan
Het was mijn eigen keus, dat weet ik wel
Maar ik wil weer terug, naar voor dit gekwel
Dus loop ik naar mijn huis en klop daar aan
Ze lieten me binnen, omhelsde me en zijden: we laten je nu nooit meer gaan
© XIheartIt
Reageer (3)
in één woord: prachtig
1 decennium geledenheb je deze nou voorgelezen bij poezie idols, of ben ik nou gek?
1 decennium geledenik vind het nog steeds een pracht gedicht
1 decennium geledenal een ideetje voor de volgende en word dit de halve finale
of ronde drie