Just smiling is enough to make people believe that everything is fine with me.

Dit heb ik nog nooit in het openbaar geschreven. Ik twijfelde of dat ik dit wel moest doen, uiteindelijk heb ik toch besloten van wél. Maar terwijl dit als een opluchting voelt ben ik ook zo bang dat jullie gaan zeggen dat ik me aanstel. Iets wat ik niet wil doen, ik wil jullie alleen maar waarschuwen voor sommige keuzes die je kunt maken.

Je bent dik. dat hoorde ik mijn broers vaak zeggen. Eerst negeerde ik het, maar daarna drong het tot me door. Ik was dik. Het begon allemaal zo onschuldig op 11 jarige leeftijd. Ik wees soms een aanbod op snoep af, niets mis mee toch? Toen ging ik naar de middelbare school. De grootste trutten van de school zeiden dat ik teveel at. Ik wist dat ze het niet meemde. Maar ze hielden ervan om mij slecht te laten voelen en ja dat is hun behoorlijk gelukt.

Het echte werk begon in de zomervakantie van 2009. Ik startte een zelfgemaakte dieet op. De regels waren simpel; geen snoep. En als ik wel snoep at kleurde ik die dag rood. Het ging behoorlijk goed, daarna besloot ik om het dieet wat aan te passen. Ik schreef me voor wat ik mocht eten. 1 jaar lang heb ik zo'n zelfgemaakt dieet gevolgd. Het werd elke twee maanden steeds strenger. Niemand wist daarvan, ook wist niemand van mijn eetbuien. Soms als ik iets verkeerds gegeten had op een dag was heel de dag al verpest voor mijn gevoel. Daarom besloot ik alles te eten wat ik anders niet mocht. Ik at alles achter elkaar op zonder er werkelijk van te genieten. Ik at zoveel. En zoveel 'slechte' dingen in een korte periode dat ik me daarna zo misselijk voelde. Ik had de eetstroonis B.E.D ontwikkeld.

De eetbuien liepen op tot 3 keer per week. En ik kwam aan. Toen had ik me voorgenomen om te stoppen met het dieet en 'normaal' te gaan eten zodat ik geen vreetbuien meer kreeg. Maar ik had het mis. Omdat ik alles mocht eten kreeg ik elke dag een vreetbui. Daardoor kreeg ik overgewicht.

Ik voelde me elke dag misselijk, ik walgde van mezelf. Soms dacht ik als ik me kut voelde om voor de trein te springen. Ik ging het niet doen, maar ik dacht eraan. Ik hoopte dat mensen dan om me zouden huilen. Ik voelde me niet lekker. Iedereen merkte het, behalve mijn ouders. Hun hadden zoals gewoonlijk niets door. Leraren maakte zich zorgen om me, ze vroegen zich af waar de vrolijke Marloes gebleven was. Ik had gewoon geen zin in vrolijkheid.

Ik wilde zelfs anorexia hebben. Ik weet het, het is een vreselijke ziekte. Maar ik wilde de gevolgen niet zien. Ik schreef in een boekje alles wat met eten te maken had. Ik schold me uit, maar ik was te slap om niet te eten. Het werkte niet. Toen hoorde ik van spuggen. Vroeger dacht ik nooit dat ik dat zou gaan doen, maar ik ging gewoon op mijn knieën zitten en probeerde het. Ik snapte dat het zo niet kon en ben toen naar een deïtiste gegaan, maar niet om die reden. Stiekem wel, maar dat mogen hun niet weten. Ze weten ook niets van de verhouding van eten & mij. Een tijd is het goed gegaan. Ik viel af, nu nog steeds. Maar als ik teveel gegegeten heb zoek ik toch nog voor die ene oplossing. Laat ik me neerzakken op mijn knieën en steek ik mijn vinger in mijn keel.

En weet je wat me pijn doet om te zien. Dat een goede vriendin van me anorexia heeft. Ik voel me vreselijk als ik haar niet zie eten in de pauzes. Ik vind het vreselijk om haar buik te zien als ze zich omkleed met gym. Maar alleen ik zie het en ja het doet me vreselijk pijn.

Dit alles is ongeveer wat de afgelopen 2 jaar in mijn hoofd heeft rond gespeeld. Het voelde goed om er alles uit te schrijven, iets waar na ik zolang verlangde.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen