Rotsen #2
Rotsen #2
In een zee ontstaan uit golven,
ben ik niet meer dan solide rots,
zie ik niet meer dan de horizon,
zijn eb en vloed mijn eindstation.
Het ritme van het waterdek,
het grijpt een ander, ik blijf staan.
Want wier verbindt me met de grond,
het klemt me vast en houdt me dom.
Wolken zijn een eeuwige grenspaal,
maar brengen wel het leven mee,
een meeuw die een rots kon vinden,
zich even van zijn vlucht ontbinden.
Want meeuwen kunnen vliegen,
de zwaartekracht bedriegen,
een rots is daarbij heel gewoon,
een laag-bij-de-gronds persoon.
Er zijn nog geen reacties.