Eerste indrukken
Mensen zien anderen niet altijd. Dat valt me vaak op deze dagen. Mijn switch naar bachelor sociaal werk heeft me die feiten nog harder tegen de neus gedrukt. Ook ikzelf heb me onder de feiten begeven zonder ik erbij stil stond. Niet alleen ik. Bij mezelf is het voorbeeld eerste indrukken. Ik heb mezelf altijd voorgenomen geen oordeel te vellen over anderen. Vooral niet over degenen die het soms wat moeilijker hebben in de maatschappij zoals de allochtonen, daklozen en dergelijke. Misschien heb ik me zo hard daarop geconcentreerd dat ik het wel bij de overige groep mensen doe. Sinds een dikke week ken ik mijn nieuwe leergroep/klas. Er zaten er 5 bij die elkaar op voorhand al kenden waarvan 4 er op dezelfde school, in dezelfde klas hebben gezeten. In het begin zag ik enkel dat zij zich naar elkaar toetrokken en zich niet inlieten met de rest. Misschien was dat ook zo. Mijn gedachte was meteen dat ze wel eens een kliekje konden vormen en zich nooit zouden inlaten met de rest. Terwijl de rest al wel een grote groep vormde. Maar de laatste dagen is mijn mening serieus hervormt. Sinds de driedaagse waar we 70% van de tijd met ons 13 waren, zijn ze opener geworden. Het zijn één voor één schatten van mensen. Zo zie je hoe je eerste indruk enorm kan veranderen.
Dat eerste indrukken veranderen is één van de dingen waarmee ik harder geconfronteerd werd. Zo kwamen er mensen spreken, leerkrachten vertelden alledaagse voorbeelden. Van deze onderwerpen weet je dat ze bestaan, maar je negeert ze, maar als je ermee geconfronteerd wordt, zie je deze dingen door een andere bril. Mijn job als sociaal werker is om deze bril op te zetten. Om écht naar de mensen te kijken. Om eerste (verkeerde) indrukken te laten varen. Dit alles zodat ik deze mensen psychologisch en op veel meer vlakken kan helpen. Ik moet tot de innerlijke persoon kunnen zien en niet enkel het oppervlakkige. Het feit dat ik mezelf op mijn (verkeerde) eerste indrukken hebt betrapt, kan me helpen mijn nieuwe bril op te zetten. Fouten zijn er nu eenmaal om uit te leren. Ik zie er al naar uit dit academiejaar te vervolledigen.
Indruk: wie had er nu gedacht dat het “eenzame” meisje dat achter haar laptop een column schrijft, een sociaal persoon is, die met vele mensen overweg kan?
Reacties (2)
Ik heb hetzelfde, ik heb er een hekel aan als mensen dat doen maar ik betrap mezelf er ook vaak op.
1 decennium geledenIk haat dat zó enorm erg!
1 decennium geledenIk bedoel, als je iemand gaat afrekenen op zijn of haar uiterlijk, wat moet je dan beginnen. Stel nou dat je iedereen lelijk vind, dan heb je helemaal geen vrienden.
Je moet gewoon eerst even met iemand omgaan en daaruit bepalen of je iemand aardig vindt of niet.