Afscheid
Vroeger kon ik nooit heel erg goed geweest in afscheid nemen, of dit afscheid nu permanent of tijdelijk is. Afgelopen vrijdag kwam ik er pijnlijk achter dat ik nog steeds geen afscheid kan nemen.
Vrijdag moest ik permanent afscheid nemen van het dier dat al twee-en-een-half jaar mijn steun en toeverlaat was. Mijn allerliefste Jiske werd verkocht en is inmiddels hopelijk al gewend in zijn nieuwe weitje. Hij werd verkocht omdat ik en mijn ouders hem niet langer het goede leven konden bieden dat hij verdiende. Dit omdat hij zich bij ons in de wei dood at en ik niet de tijd had om hem door uren lichaamsbeweging per dag slank te houden. Na lang wikken en wegen is hij echt weg. Ik zou hem van de nieuwe eigenaar altijd, een schrale troost voor mijn toen zo grote verdriet.
Een dag later kwam ik er een stuk minder pijnlijk achter dat tijdelijk afscheid ook een drempel is. Na een geweldige dag met mijn vriend, (dat wil zeggen een beetje rondhangen in de stad, lekker eten en vooral veel lachen om onzin), was het tijd dat ik weer naar huis ging. Ik moest namelijk nog een klein uurtje fietsen en mijn lieve ouders vinden het onverantwoord dat ik 's nachts nog alleen terug fietsen. Hierin geef ik ze eigenlijk gelijk. De laatste tijd zijn er in mijn buurt zijn nogal wat meiden aangerand.
Terug naar het oorspronkelijke verhaal. Ik kon hem, net zoals bovenstaande Jiske, maar niet loslaten om hem te laten gaan. Ik wilde niet alleen zijn.
Terug op de fiets begon ik mij af te vragen waarom ik niet alleen wilde zijn. Bang zijn in het donker sloot ik direct uit. Ik houd juist van de nacht. 's Nachts is het leven leuk, licht, fantastisch. Het makkelijke antwoord kon ik vinden in mijn verleden zonder vrienden. Dat ik nu niet alleen wilde worden gelaten, omdat ik bang zou zijn voor altijd alleen achter te blijven. Onzin, besloot ik. Het antwoord was nog eenvoudiger en vrij voor de hand liggend. Ik ontdekte die avond dat ik alleen moeite had met afscheid nemen van personen of dieren van wie ik echt houd.
Deze ontdekking leek mij een natuurlijk fenomeen. Iedereen wil toch liefde en geborgenheid om zich heen?
Mijn nieuwe inzicht troostte mij in geen enkel opzicht. Ik wil nog steeds mijn vriend en dier terug. (Zeker nu ik opzoek ben naar een nieuw diertje, en de stal waar wij heen gingen een soort van kopie van mijn oude paardje had). Toch is in mijn verdriet om afscheid wel een klein lichtpuntje: niet alles is permanent. Ik hoef niet iedereen voor altijd te missen. Wonden helen en nieuwe, geliefde dieren zullen zich aandienen. Boven alles komt mijn vriend morgen gewoon weer, ons tijdelijk afscheid is gelukkig altijd zeer tijdelijk.
Na regen is er altijd zonneschijn, hoe slecht de zomer ook is.
Reacties (4)
Geen afscheid kunnen nemen en toch voor altijd moeten missen is nog erger. Afscheid nemen is moeilijk, dat is waar, maar als je geen afscheid hebt kunnen/ willen nemen is het nog veel moeilijker daarna.
1 decennium geledenAfscheid nemen is echt één van de moeilijkste dingen die er bestaat in het leven, naar mijn mening. En het maakt niet uit hoe vaak je het doet; je went er nooit aan. Misschien is dat nog het ergste van al.
1 decennium geledenTijd heelt wonden niet, ze rijt ze enkel verder open. Permanent afscheid is permanent verdriet. Dat moest ik echt even zeggen.
1 decennium geledenNiemand is gemaakt om alleen te zijn. Ik zou ook helemaal kapot zijn als mijn trouwe kat dood zou gaan. Ze is 13 en ik had het overlaatst heel benauwd toen ze aangereden was. Ze heeft het overleefd, maar toch zit je in spanning.
1 decennium geledenPermanent afscheid nemen is moeilijk. Omdat je je geliefde niet meer zal terug zien. Enkel in foto's en herinneringen. Voor een tijdje afscheid nemen is veel makkelijker omdat je het vooruitzicht hebt dat je je je geliefde weer gaat zien.
Afscheid nemen valt niet te onderschatten.