De geur van brandhout en gebraden vlees.
Twee jaar geleden werd ik smoor verliefd op de beste man. Hij had mijn blik gevangen en het hele weekend had ik hem nagekeken en me afgevraagd wat er in zijn bedachtzame hoofd om ging telkens als hij zo typisch fronste. Al weet ik –tenminste dat denk ik- dat het een spontane kalver/zomer-liefde was, toch bleef het in mijn hoofd rondspoken. Ik heb lang over hem gedacht en gedroomd en hoe het was geweest als ik hem daadwerkelijk vanaf het begin écht had aangesproken. Een tijdje vergat ik hem, omdat ik me over hem heen wilde zetten en dat lukte aardig goed. Maar zomaar ineens flitsten zijn gezicht laatst weer voorbij in mijn gedachten. Telkens als ik nu brandhout of zware geur van gebraden vlees ruik moet ik weer aan hem denken. Aan onze eerste echte interactie en ons laatste afscheid. Het is heel typisch eigenlijk hoe we al die tijd bijna geen woord hebben gesproken. Of het nu lag aan het feit dat we allebei zo zenuwachtig en verlegen als de pest waren of aan het feit dat we uiteindelijk ons leeftijdsverschil maar al te goed realiseerden weet ik niet zo goed. Hij leek me niet echt een persoon die daar veel problemen mee zou hebben.
Pas op onze laatste avond sprak ik mijn eerste echte woorden naar hem uit. Zomaar ineens verscheen hij daar uit het niets en stootte hij me bijna tegen de grond. We lachten, totdat we ons beseften dat we nogal dicht tegen elkaar aangedrukt stonden en hij me vastgepakt had om te voorkomen dat ik viel. Ik weet niet meer precies wat voor schaamtegevoel er door me heen raasde bij de nogal seksuele gedachten die ik toen had. Ik was dan wel al achttien op dat moment, maar hij bleef een veel te oude man. Hij liet me los en leek mijn ongemakkelijkheid aan te voelen. Hij stelde zich voor, vroeg naar mijn naam en zei dat hij hoopte me ooit nog eens te zien. Vervolgens draaide hij zich om en verdween hij tussen de mensen massa. De volgende morgen zag ik hem nog vluchtig in ons hotel, maar daarna heb ik hem niet meer gezien. Het idee dat we weer in hetzelfde hotel slapen en zijn overduidelijke aanwezigheid op het vierdaagse festival –waar ik dan amper omheen kan- maakt me al bijna gek! Zal ik hem nog steeds leuk vinden, of kom ik dan al snel genoeg achter dat het allemaal niets anders dan een kansloze zomerflirt was? Om er zeker van te zijn dat ik niets meer voor hem voel, stap ik op hem af en ga ik hem aanspreken. Tenminste… dat ga ik proberen en daar ga ik mijn uiterste best voordoen en nu maar hopen dat ik niet panisch wegren of me achter mijn vriendengezelschap ga verstoppen.
Op het moment dat ik me dit allemaal afvraag staat hij ineens voor mij bij het ontbijt buffet. Vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn zus al lachend wegrennen die het natuurlijk allang gezien had. Ergens zou ik haar willen slaan om het feit dat ze me niet eerst gewaarschuwd heeft. Als ik mijn hoofd optil en ik nog geen meter verwijderd sta van de man zie ik dat hij me al een tijdje aan het aankijken is, wachtend op reactie? Waarschijnlijk is me dan totaal ontgaan dat hij me begroet heeft. “Hi..” Komt er wat schor uit en snel loop ik langs hem heen om mijn zus te gaan kielhalen.
Als ik ’s middags alweer ietsje bekomen ben van het hele voorval van die morgen zie ik hem ineens opdoemen uit de mensenmassa voor me. Typisch… Hij staat daar maar, terwijl we beide naar vrienden van ons luisteren die het podium bestormen. Zou hij me gezien hebben? Zal hij me herkennen als ik voor hem sta? En wat dacht hij vanmorgen toen hij me zag, wist hij nog wie ik was? Het vervelende is dat ik niet kan herinneren hoe hij keek anders had ik nu misschien wel al antwoord gehad op die vraag. Bij het idee dat ik tegen hem moet gaan praten, om daar achter te komen, klap ik alweer meteen dicht en weet ik geen woord meer te zeggen. Hij heeft iets over zich dat.. geen idee.. het laat me weer voelen als een veertienjarige die voor het eerst echt verliefd wordt. Mijn reactie geeft eigenlijk al meteen een antwoord op al mijn vragen. Ik vind hem nog steeds hartstikke leuk, misschien zelfs nog wel leuker als twee jaar geleden. Misschien moet ik toch maar op mijn afstappen. Ik haal een keer heel diep adem, pak mijn zus bij haar hand en sleur haar achter me aan door de grote groep van duizenden hippies en pagans heen. Nu ik door de mensen heen naar hem toe loop en hem steeds dichterbij zie komen is het eigenlijk helemaal niet eng meer, ik ben helemaal niet bang meer. Het is zelfs bijna alsof al mijn overige zintuigen uitgeschakeld zijn en alles op automatische piloot gaat. Als ik voor hem sta kijkt hij me behoorlijk verrast aan en ik zie aan zijn blik dat hij me nog wel degelijk herkent. Ik vraag hem of hij met me op de foto wil, waarop hij meteen enthousiast instemt en me innig omhelst. Als de foto’s zijn genomen bedank ik hem en loop ik weer terug naar mijn andere vrienden samen met mijn zus. Shit! Ik ben vergeten te praten. Ik heb álles gedaan wat ik niet durfde, maar ik heb niet met hem gepraat?!?! Uiteindelijk heb ik hem niet meer gesproken en raakte hij er zelfs van overtuigd dat ik getrouwd was, door de trouwring van mijn oma die ik altijd draag, maar ik heb zijn e-maildadres, dus dat kan ik allemaal nog rechtzetten!
Wat ben ik toch een watje… Als ik al die stommiteiten van mezelf terug lees en er aan terug denk kan ik enkel lachen. Ik ben een kluns eersteklas dat is een ding dat zeker is en dat zullen veel van mijn vrienden kunnen beamen! Maar uiteindelijk heb ik het wel gedaan. Ik heb al mijn moed bij elkaar verzameld en ik heb datgene gedaan wat ik op dit moment het allerergst en meest eng vond. Ik ben trots op mezelf.
Hebben jullie je ooit in zulk soort situaties verstrikt die je van binnen opvraten of doodsbang maakte? En heb je, je er uiteindelijk over heen kunnen zetten of heb je, je probleem of angst kunnen trotseren?
Er zijn nog geen reacties.