Opgroeien

Ieder jaar telt 365 dagen, of soms zelfs 366 dagen. En één dag van die vele dagen is jouw verjaardag. Als die dag voorbij is, kan je weer opnieuw beginnen aftellen. Maar wat als je niet meer durft af te tellen?

Ik word morgen achttien, 18, eighteen, XVIII,… Ik heb er zolang niet bij stilgestaan dat ik achttien word. Ik dacht er wel eens aan, maar stond er niet echt bij stil. Achttien is het jaar van volwassenheid, het jaar van toegestane sterke drank, het jaar van… achttien zijn. Al die weken dacht ik eraan dat het niet speciaal was. Gewoon net zoals je andere verjaardagen.

Tot je de bevestiging krijgt van anderen. Zo was er iemand die me liet beseffen dat ik voor allerlei keuzes stond. Keuzes die ik alleen kan maken. Zo ben ik bijvoorbeeld half Nederlands en half Belgisch. Op mijn achttien heb ik de keuze welke nationaliteit ik wil hebben. Ik heb er een heel jaar over nagedacht, al mijn opties erin bekeken. En nu, zo dicht bij mijn verjaardag weet ik het allemaal niet meer. Het lijkt wel of mijn hoofd bevroren is en ik niet meer helder kan nadenken. Het lijkt zelfs dat ik heel mijn gedachtegang rond dat onderwerp vergeten ben.

Hup, daar beginnen de zenuwen. Ik heb mijn verjaardagcadeautjes een beetje vervroegd gekregen. Het zijn spulletjes die ik zelf nog wou kopen. Ik wou nog een hoesje voor mijn videocamera en een extra geheugenkaart voor ons fototoestel. Ik ga binnenkort naar Rome en wil zoveel mogelijk vastleggen. Van mijn ouders heb ik dan een hoesje gekregen, de geheugenkaart krijg ik van mijn vriend. Cadeautjes van rond de 20 euro. Ben ik best blij mee, want dat bespaart mij alweer 40 euro. Maar toen ik dit aan mijn vriendinnen vertelde schrokken ze. Ze leken zelfs geshockt. Ze vonden dat ik weinig kreeg. Ik weet dat mijn vriendje sowieso nog iets gaat geven van juwelen, maar ik twijfel eraan of ik nog iets krijg van mijn ouders. Andere jaren kreeg ik ook weinig, dus ik ben het gewend. Wij zijn niet een van de rijkste gezinnen. Maar toch kreeg ik de uitspraak van ‘Maar het is je 18e verjaardag, die is speciaal. Dan hoor je meer te krijgen.’

BAM, nog meer zenuwen. Ze hebben ergens wel gelijk. Anderzijds wil ik mijn ouders niet gaan smeken om meer cadeautjes. Ik geef ook geen vat of iets dergelijks. Hier in de omstreken geef je een gratis biervat als je achttien wordt. Ik doe hier niet aan mee om twee redenen. Ten eerste omdat ik gewoonweg te gierig ben om zoveel volk te trakteren. Ten tweede omdat ik niet weet wie ik zou uitnodigen. Er zijn ook zoveel mensen op de wereld. Ik bekijk dit even optimistisch. Omdat ik geen vat geef, heb ik alvast wat minder verjaardagsstress.

Aangezien iedereen mij zenuwen bezorgt, barst ik bijna van de adrenaline. Dit is nu al bijna een week zo. Phoe, positief denken; morgen is alles over. Dan ben ik eindelijk 18.

• 1
• 2
• 3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen