De dag van je geboorte.

Er is een dag in het jaar wat ontzettend belangrijk is, voor ons allemaal. Voor onze ontwikkeling, voor onze leeftijd, onze vriendschappen en liefdes en vooral voor onze leeftijd. De dag dat we op de wereld kwamen, beter bekend als de dag van onze geboorte, onze verjaardag. De dag dat er enkel aan jou gedacht wordt en dat er stil gestaan wordt bij jou als persoon is veel belangrijker als mensen vaak doorhebben. Zo’n dag is er om te relativeren wat je zoal in je leven hebt doorgemaakt, wat je allemaal bereikt hebt en wat je wilt bereiken. Een van ’s werelds oudste geloven ‘het Heidendom’ gelooft dan ook dat je op die dag het meest kwetsbaar en gevoeligst bent en dat het juist daarom belangrijk is dat je die persoon dan extra laat zien, buiten de andere dagen om, hoe speciaal die persoon voor jou is, hoe graag je deze persoon mag en hoe graag je, je leven met deze persoon deelt.
Heel zwart/wit gezegd denken mensen bij een verjaardag aan de volgende dingen; ‘cadeaus krijgen, taart eten en vooral heel erg veel verwend worden.’ Voor mij persoonlijk is dat laatste nog het allerbelangrijkst. Dat mensen laten zien dat je er mag wezen en dat ze moeite voor je doen. (dure) Cadeau’s hoef ik niet en ik hoef ook geen feest. Natuurlijk zijn al die dingen ontzettend leuk, maar ik ben liever samen met de mensen om wie ik geef.

Over een paar dagen is het dan zover. Dan is mijn tweelingziel -ook wel mijn beste vriendin en bloed eigen zus- zesentwintig zomers jong. Ik hou van mijn zus en er is niets of niemand waar ik meer om geef in deze hele wereld als om haar. Ik zou mijn leven voor haar geven, zo belangrijk is ze voor me. We hebben het de afgelopen twintig jaar niet makkelijk gehad en nu we eindelijk samen op ons zelf lopen gaat alles eindelijk goed. Met mij gaat het inmiddels fantastisch –op een tijdelijke ziekte na dan- maar met haar gaat het helaas nog steeds niet helemaal goed. Ons leven heeft ons behoorlijk tot zwaar beschadigd en het heeft ons tot zover ontzettend veel kracht gekost om zover te komen, als waar we ons nu bevinden, daarom wil ik haar de mooiste verjaardag van haar leven geven. Dat ze al die nare dingen van het verleden uiteindelijk steeds beter een plek leert te geven en dat ze zich kan beseffen dat we dat achter ons gelaten hebben en samen opnieuw zijn begonnen. Ik ben al een paar weken aan het plannen en op zoek naar cadeaus. Geen enkel cadeau is goed en speciaal genoeg, waardoor ik ontzettend gefrustreerd van de ene naar de andere winkel ren. Ook al zeg ik zelf dat het niet om cadeaus gaat op een verjaardag, toch wil iets in me haar het meest prachtige geschenk geven wat ze ooit van iemand gekregen heeft. Bijna was ik bang dat, dat ‘perfecte cadeau’ niet bestaat, terwijl ik toch ieder jaar weer iets vind wat daar perfect op aansluit. Maar toen zag ik het zomaar liggen in de etalage van sieradenzaak. Een prachtige, zeven-karaats gouden ketting, met daaraan een saffieren hanger, omringt door kleine diamantjes. Ik was opslag verliefd en mijn portemonnee gelukkig ook, gezien de niet al te dure prijs die ik toch van de Nederlandse juweliers wel gewend ben inmiddels. Het zit namelijk zo, mensen schrikken vaak bij de woorden ‘diamant’ of ‘edelsteen’, maar mijn zus, broer en ik hebben onze meeste kinderlijke zomers doorgebracht bij de grootste edelsteenregio’s van Duitsland, waardoor we inmiddels goed doorhebben wanneer een steen écht is en wanneer Nederlanders bij bijvoorbeeld ‘Swarovski’ voor de gek worden gehouden met geverfde- en kunststofstenen of veel te veel geld betalen voor iets, wat ze vierhonderd kilometer verderop voor tweeduizend euro minder kunnen krijgen.
Het enige wat er nu nog ontbreekt is een prachtige taart. Ook daarvoor heb ik alle spullen al in huis gehaald. Ook is er niets heerlijkers als een eigen gemaakte taart. Ze krijgt van mij een taart waar ze altijd van gedroomd heeft, maar nooit kreeg. Ik zal hem afmaken tot in het kleinste detail met roze glazuur, marsepeinen rozen en al. Zodat ook dat, de allermooiste taart is die ze ooit gezien en gekregen heeft.

Na zo’n dag kom ik er telkens weer achter, dat ik eigenlijk graag andere mensen gelukkig zie worden door mijn toedoen. Ik heb me lang afgevraagd waarom en ik ben er nu denk ik wel uit. Het is niet dat ik mensen iets wil geven, zodat mijn eigenwaarde en zelfrespect een boost krijgen, maar misschien is het wel gewoon omdat ik zelf heel goed weet hoe het voelt om al die dingen te moeten missen, en hoe het voelt om zoveel pijn en verdriet te hebben, juist op de dag dat je het meest kwetsbaar bent. En dat wil ik niet, dat mensen om wie ik geef, datzelfde moeten ervaren als ik ervoor kan zorgen dat, dat niet nodig is.

Zo zie je maar, dat een verjaardag van een ander niet alleen maar goed is voor de ontwikkeling van de jarige..

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen