Een introvert geniet van de lockdown. Toch?

Deze column werd geschreven door Delahaye.

Je hoort overal dat introverte mensen deze lockdown wel fijn zouden moeten vinden. Je moet thuisblijven, welke introvert wil dat nou niet? Nou, deze introvert bijvoorbeeld. Ik haat het. Ik ben ook nog eens een introvert met autisme. Thuis blijven is dan ook nog eens veel minder prikkels en ongemakkelijk sociaal contact, meer structuur, toch? Dat van de prikkels klopt misschien, maar de rest niet. Mijn structuur is volledig weg en sociaal contact is alleen maar moeilijker als alles online moet.

Ik ben wat ik zou zeggen een sociale introvert. Ik hou van sociaal contact, hoe ingewikkeld het af en toe ook kan zijn door mijn autisme. Als je mij tegen mijn wil opsluit zonder andere personen word ik gek. Ik wil zelf willen kiezen om me te isoleren mocht dit nodig zijn, anders heb ik dat sociale contact toch echt wel gewoon nodig.
Voor de lockdown had ik een vrij volle week, maar doordat ik veel activiteiten buitenshuis op vaste momenten had, bracht mij dit veel structuur. Structuur die volledig wegviel toen alles werd afgelast. Colleges werden opeens online gegeven en de zelfstudie intensiveerde x3. Iets was ik toch wel lastig vind, ik ben een ramp met plannen en vaste lesmomenten waren toch wel erg prettig. Dan werd ik gedwongen om aan mijn opdrachten te werken.
Mijn orkest viel weg, mijn vrijwilligerswerk bij een museum viel weg. Alleen dungeons and dragons bleef, maar dit doen we nu wel online. Ik zie de mensen alleen nog maar via mijn beeldscherm, wat in combinatie met slecht internet, niet heel ideaal is.

De meeste van mijn vrienden spreek ik nog wel regelmatig door te videobellen, maar niet bij iedereen werkt dit even goed. Zo wilt één van mijn vrienden dit niet en hij is ook geen held op whatsapp. Uit wanhoop zijn we laatst gewoon gaan wandelen, op afstand, omdat anders ons contact waarschijnlijk zou verwateren. Nu hebben we gelukkig ontdekt dat bellen een semi-oké alternatief is, al helemaal met de laatste ramp die in mijn leven heeft plaatsgevonden: Eén van mijn huisgenoten is afgelopen week positief getest op corona.
Het is gewoon stomme pech geweest, want als er iemand was die er alles aan deed om niet besmet te worden, dan was zij het wel. Maar nu zitten we toch echt binnen vast. En we mogen pas weer ons leven een beetje oppakken als zij geen klachten meer heeft, plus twee weken. En ze is goed ziek, dus dit kan nog weken duren. Net nu de regels weer versoepeld worden en ik weer naar mijn vrijwilligerswerk zou kunnen gaan. Hoeveel pech kun je hebben?
Nu zit ik voorlopig dus binnen en ik weet nu al dat dit een paar hele zware weken gaan worden. Ik had de laatste twee weken al bijna geen concentratie en motivatie meer om dingen op te pakken en dit zal denk ik alleen maar erger worden. En het feit dat we niet weten hoe lang we nog in quarantaine zitten, maakt de situatie uitzichtloos.

Ik hoop toch echt dat ze snel weer beter is, want de lockdown en quarantaine is een ramp voor deze sociale introvert.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen