Anti-pride
Ik heb een hekel aan Pride.
Ja, dat las je goed. Pride months, pride events, pride parade's, noem maar op. Dagen waarop je speciaal paars draagt, de 'share this image if you think that love is love' afbeeldingen op social media... Ik word er echt een klein beetje naar van.
En niet omdat ik een homofoob ben. Ik kijk zelf even graag naar mannen en vrouwen, in mijn twitter biografie staat een rainbow vlag, en ik heb helemaal niets tegen de LGBTQ community want -halloó- ik hoor er zelf ook bij. Nee, ik heb geen hekel aan alles wat Pride gerelateerd is omdat ik anti zou zijn, maar omdat het nog steeds nodig is. Omdat er nog steeds mensen zijn die zich schamen voor hun seksuele voorkeur of geslacht. Omdat er nog altijd landen zijn waar je de doodstraf riskeert omdat de regering niet beseft dat liefde nu eenmaal liefde is. Omdat het 2018 is en er nog steeds gedemonstreerd wordt tegen een same-sex huwelijk en transgenders nog steeds in elkaar geslagen en niet begrepen worden.
Soms stel ik me voor dat ik een zoon heb, die op een dag aan me vraagt of ik even wil gaan zitten. Me vervolgens trillend en huilend verteld dat hij op mannen valt en hoe erg het hem spijt. En hoe kwaad ik word als ik daar alleen al aan denk. Niet op hem, maar omdat we leven in een maatschappij die hem het gevoel geeft dat er iets mis met hem is. En ik snap wel dat alles wat Pride gerelateerd is zo ontzettend nodig is om ooit een wereld te bereiken waarin we allemaal kunnen zijn wie we willen zijn. Dus staat die rainbow vlag in mijn biografie, draag ik paars op de dagen waarop je ermee een statement kan maken, support ik de pride parade's met heel mijn hart, maar ondertussen haat ik het feit dat het nog steeds nodig is en kijk ik uit naar de dag waarop ze niet meer nodig zijn. Op een tijd dat mijn zoon me niet op een dag vraagt om even te gaan zitten, maar gewoon de kamer binnenstormt met een verlegen jongen, aankondigt; 'dit is Robin en we gaan huiswerk maken' en hem vervolgens mee naar zijn kamer sleurt. Ik heb geen hekel aan pride -sorry voor de clickbait- maar ik hoop dat er ooit een wereld komt waarin we allemaal naast elkaar kunnen leven in acceptatie.
Reacties (2)
Uit de kast komen is eigenlijk raar. Kom gewoon naar huis met jouw nieuwe vriend or vriendin wanneer jullie daar klaar voor zijn. Het zal de ouders niet uitmaken wat er tussen de benen hangt, zo lang de ander jou gelukkig maakt. Tenminste... Ooit zal het zo ver zijn dat het zo gaat. Dat niemand meer uit de kast komt omdat het nooit nodig zal zijn het te verstoppen.
6 jaar geledenIk heb een beetje hetzelfde, ook bij van die vrouwenmarsen. Ik vind het goed dat vrouwen op straat komen voor hun rechten, maar HALLO WE ZIJN 2018.
6 jaar geledenHoe dan ook, je kunt klagen wat je wil, maar de wereld gaat er wel op vooruit (als we Trump even negeren) op dit vlak. Als je vergelijkt hoeveel mensen de LGBTQ community accepteren in vergelijking met 10 of 20 jaar geleden, dan zetten we echt reuzenstappen. En ik heb hoop, want ik heb het gevoel dat onze generatie echt niet zo'n big deal maakt van de LGBTQ community, dat het voor ons al allemaal normaal is (en ik hoop dat conservatieve landen ook zullen bijdraaien in de toekomst). Dus ik heb hoop dat we elkaar allemaal gaan accepteren in de toekomst, dat acceptatie misschien niet eens meer nodig is zelfs, omdat bijvoorbeeld homo zijn even normaal zou zijn als hetero zijn.