De wereld zit vol verrassingen

De meeste studenten onder ons zullen hun punten wel binnen hebben gekregen – geneeskunde is altijd laat op dit vlak. Vandaag was het voor mij dus ook eindelijk zover. Ik heb een week lang in spanning zitten afwachten. Een week lang waarin ik mezelf heb voorbereid op het ergste: meerdere herexamens. En dat terwijl ik mijn uiterste best had gedaan. Ik was er kapot van dat mijn examens niet zo schitterend gingen als gehoopt.

Laat ik beginnen bij het begin: in januari was ik op al mijn vakken (of OPO’s, als je een fancy woord wil gebruiken) geslaagd, maar redelijk nipt. Dus ik nam mezelf voor beter mijn best te doen. Ik hield mijn vakken beter bij, ik schreef me in voor oefensessies die ik altijd goed voorbereidde en waar ik me actief mengde in discussies. Voor bepaalde vakken ging dat heel erg goed, maar andere vakken verwaarloosde ik een beetje. Vlak voor de blok kwamen die vakken als een boemerang in mijn gezicht. Ik had er amper iets voor gedaan en het was zware leerstof en – om het allemaal nog erger te maken – véél leerstof.

Daarbovenop had ik voor de vakken die ik wel mooi had bijgehouden amper tijd om na te kijken: slechts vier dagen van een vak op acht studiepunten (als je een idee nodig hebt, ieder studiepunt staat voor 36 uur studeren), terwijl we voor een vak op vier studiepunten dan weer wel vijf dagen hadden.

Ik heb dag in dag uit gestudeerd en tegen de tijd dat het tijd was om mijn examen af te leggen, had ik nog steeds het gevoel dat ik er helemaal niets van kon. En toch, toen ik eenmaal mijn vragen zag, dacht ik: oh, dit lukt wel, misschien dat ik toch nog slaag. En toen kwam dat ene examen, waarbij ik bij één grote vraag volledig de mist in ging. Ik begon aan mezelf te twijfelen, geloofde niet dat mijn examens echt zo goed gingen als ik dacht. Ik bereidde me voor op toch zeker drie herexamens – bye, bye vakantie.

Ik was bijna bang om naar mijn punten te kijken deze ochtend. Ik vreesde dat ik ergens een lelijke 9/20 zou zien. Maar dat was niet het geval. Mijn ogen vielen bijna uit hun kassen toen ik enkel 14’en en 15’en zag. Zelfs voor dat ene vak waarbij ik een open vraag niet goed kon invullen, was ik nog ruim geslaagd. Ik kon mijn ogen niet geloven. Om eerlijk te zijn geloof ik het nog steeds niet helemaal, net zoals het feit dat onze Rode Duivels Brazilië uit het WK hebben gespeeld. Het lijkt allemaal een beetje een droom die uitkomt – en ik hoop dat die droom nog lang door kan gaan.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen