Het Stressproces

Het woord ‘stress’ maakt bij iedereen wel een reactie los. Als er één onderwerp is om ongemakkelijke stiltes te doorbreken, is dit het zeker. Iedereen kan erover meepraten. Iedereen kent stress, en tegelijkertijd kent niemand hetzelfde. Iedereen heeft zo zijn eigen stressproces.

Mijn stressproces verdeelt zich meestal in meerdere stappen, die zich naar hartenlust herhalen.
Stap 1: Mijn brein kiest iets om over te stressen en grijpt dit met al zijn glibberige tentakels vast. Mijn brein zou echt een goede gevangenisbewaker zijn. Eenmaal in mijn hoofd, heeft een gedachte nog weinig kans op ontsnapping.
Stap 2: Onder de moederlijke zorg van mijn brein en met het krachtvoer van gedachten, groeit het stressonderwerp tot een omvang waar ik niet echt meer omheen kan. Het blijft groeien tot het alle ruimte om me heen inneemt en ik nergens anders meer aan kan denken.
Stap 3: Ik word onrustig en probeer oplossingen te zoeken. Maar de baby van mijn brein eist zoveel gedachten op dat er weinig over blijft voor logische redenering.
Stap 4: Nadat ik een aantal gestresste rondjes heb gerend, kom ik tot de conclusie dat dit niet helpt. Opnieuw probeer ik oplossingen te zoeken, voor problemen die er vaak niet zijn.
Stap 5: Ik kom erachter dat ik wel grotere problemen heb dan waar ik nu om stress (stap 5 kan zich voordoen na een uur of na meerdere dagen of weken). Mijn brein broedt op een nieuwe stressbaby om door het stressproces te laten gaan, en we beginnen weer bij stap 1.
In tegenstelling tot mijzelf, is mijn brein helaas vrijwel nooit inspiratieloos. Er is altijd wel iets om stress over te hebben. En anders is dat alleen maar meer reden tot paniek. Als er geen stress is, vergeet ik vast iets.

Wellicht zijn er stappen uit mijn stressproces herkenbaar. Ik heb het abstract gehouden omdat stress werkelijk om de meest onlogische dingen kan komen. Ook als ik geen deadlines heb, geen sollicitatiegesprekken, geen ongemakkelijke tinderdates of andere dingen waarbij stress logisch zou zijn. Ook als mijn leven perfect lijkt te gaan, kan ik stress hebben.

Soms vraag ik me af waar mensen in hemelsnaam stress over hebben, aangezien ik natuurlijk vind dat ik het veel zwaarder heb. Maar ik weet ook dat dat een heel oneerlijke redenering is. Stress is geen wedstrijd. Stress is niet iets wat je kan berekenen. En als dat wel kon, zou ik ‘stress berekenen’ niet verstaan onder ‘een nuttige bezigheid’
Er is niet zoiets als ‘terechte’ stress of ‘onterechte’ stress. Als jij stress voelt, kunnen mensen zeggen dat dat niet nodig is. Soms vertellen mensen me ‘dat ik om zoiets niet zo moet stressen’.
Bedankt voor de tip. Maar in plaats van mijn stressproces te verstoren, kan je dat misschien beter even aan mijn brein vertellen. Die lijkt het nog niet begrepen te hebben.
‘Je moet daarvoor geen stress hebben’ haalt met gemak de top 10 meest onzinnige uitspraken ooit. Helaas ook zeker de top 100 van uitspraken die ik het vaakste hoor.

Er is niets universeler dan stress en niets persoonlijker dan stress. Wat een prachtig onbegrijpelijk fenomeen. Wat een wonderbaarlijk irritant concept.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen