Peter de Pessimist

Ik heb geen idee hoe ik het voor elkaar gekregen heb om nu een column te schrijven, want de laatste weken van mijn studie zijn echt belachelijk druk. Maar anyway, here we go.

Het is weer de tijd van het jaar; Het Eurovisie songfestival. Volgens mij is dit letterlijk de enige activiteit die wij bij mijn ouders als oerdegelijk gezin voltooien. We verzamelen ons op de bank, met chips, drinken en scoreformuleren en maken ons klaar voor de leukste activiteit van het jaar: afkraken.
Afkraken, commentaar leveren, kritiek geven, hoe je het ook wil noemen. Het dient in gevallen zoals dit maar één doel: Vermaak. We bekritiseren ieder optreden en vragen ons luidkeels af waar het nu toch heen moet met Europa (En Australië en Israël). Want klagen is heerlijk.

Voor mij is het songfestival maar een voorbeeld van alles waar ik commentaar op geef in mijn leven. Of het nou de nieuwe auto van de buren is, het weer, of de tafelpoot waar ik gisteren mijn teen aan stootte, erover klagen is altijd goed. Want dingen afkraken is nu eenmaal leuk.
Waarom? Geen idee.
Vindt iedereen dit? Ook geen idee.
Zijn er meerdere mensen die dit hebben? Wel een idee. Tijdens de afgelopen zomervakantie hebben wij namelijk ‘Peter de Pessimist’ ontmoet. En Peter de Pessimist zou het zeker met mij eens zijn dat klagen af en toe heel fijn is. Dat is dan ook meteen het enige in het leven wat Peter fijn vond.

In Peter’s pessimistische perceptie ging alles mis. Hij had een hekel aan alles en alles was stom. Slecht weer was vreselijk, maar mooi weer was hem veel te warm. Een klein dorp was maar levenloos, maar in een stad waren er te veel mensen. Bovendien was het in een stad vies, en dat stelde Peter ook niet zo op prijs. Een beetje gelijk moest ik hem wel geven, want Peter was ook wel voor het ongeluk geboren. Als hij niet zijn hoofd stootte aan de deurpost, regende zijn handdoek wel nat op de camping. De camping waar hij was gestrand omdat hij motorpech had. En o ja, de onderdelen voor zijn motor werden ook nog eens naar het verkeerde adres verzonden.

Ja, ik zou nog wel drie columns vol kunnen schrijven hierover. Maar als je Peter mag geloven, zijn columns helemaal niets, net als alle anderen dingen die je kan bedenken. Het punt is dat ik hierover klaag, maar zelf een soort ‘Petra de Pessimist’ kan zijn. Ik vlog graag over mijn leven. Mijn vlogs zijn ongeveer net zo positief als Peter op een slechte dag. Niet gelogen, er gaat ook behoorlijk wat mis bij mij. Op dit punt heb ik vaak geen schrikreactie meer als er voor de zoveelste keer iets valt en ik word bedolven onder de inhoud van mijn voorraadkast. Ik ben het wel gewend.
Het is echter ook gewoon zo dat ik het leuk vind om te klagen. “Wat is dit belachelijk.” Komt zoveel makkelijker over mijn lippen dan “Wat is dit leuk.”
Het doel van deze column is denk ik dat hier een filosofische gedachte uitkomt over hoe dit kan. Maar ik heb geen filosofische gedachten. Daar heb ik ook helemaal geen behoefte aan. Als we het aan Peter zouden vragen, zijn filosofische gedachten maar raar, vreemd en onbegrijpelijk.

Terug naar het voorbeeld van het songfestival. Als wij een avond lang afkraken, betekent dit niet dat alles echt alleen maar verschrikkelijk is. Het betekent dat we ons vermaken. En om eerlijk te zijn, denk ik dat ik dit in mijn achterhoofd moet houden als ik kritiek van anderen ontvang. Bekritiseren is gewoon makkelijk. Dat betekent niet dat alles waar je kritiek op krijgt een mislukking is.

(Mocht je het niet doorhebben, Peter de Pessimist is (waarschijnlijk) niet de echte naam van deze man. We hebben geen idee hoe hij wel heet.)

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen