Te laat

Ik zat zonet bij mijn vader in de auto, rijdend langs de weilanden bij het dorp waar ik ben opgegroeid. Op één van deze weilanden staat de pony waar ik een aantal jaar op heb gereden. Ik kreeg les van mijn oudere zus, die het dier al jaren verzorgde en ermee doorging toen ik al was gestopt. Ik weet niet precies waarom het paardrijden me minder begon te interesseren, maar na een jaar of twee, drie ging ik gewoon steeds minder. Waar ik eerst een paar keer per week bij de ondeugende pony langskwam, stagneerde het op een gegeven moment. Dan ging ik enkel langs als mijn zus vroeg of ik haar deken om wilde doen, of een rondje met haar wilde lopen nadat ze een paar dagen eerder koliek had gekregen.

Maar altijd wanneer ik langs het weiland kom, kijk ik. Dan probeer ik tussen het viertal even bruine dieren 'mijn pony' te achterhalen. Die een stukje kleiner is dan de paarden waar ze mee gestald stond, en om de één of andere reden ook altijd dikker. Een stuk koppiger ook, maar goed dat kan je vanaf de weg niet aan haar zien. Net zo min als de grijze haren die zich in haar staart begonnen te vormen. Of die keer dat ze zich doodschrok van een wandelend lam en net zolang bokte tot mijn dertienjarige ik op mijn hoofd terecht kwam. Maar zo onaardig was ze niet. Op het moment dat ze me verloren was, ging ze weer naar me op zoek.

Toch zag ik geen bruine paarden. Ik zag er een zwarte, en een bonte. En toen bedacht ik het me. De boerderij was verkocht, en niet enkel dat. Een jaar eerder was de pony in kwestie overleden. En hoewel ik haar al heel lang niet had gezien en haar overlijden op dat moment me niet bijzonder veel deed - ze was immers een jaar of dertig geworden - raakte het me even. Ik zal denk ik nooit weten waarom. Misschien omdat ik even vergeten was dat ze er niet meer was, omdat ik het altijd vanzelfsprekend had gevonden. Maar ze is er niet meer. Op een dag zakte ze gewoon door haar hoeven, en hoewel de man van wie de boerderij was heeft geprobeerd haar omhoog te houden met één of ander landbouwwerktuig, is het hem niet gelukt. Het is niet erg, ze is oud geworden, heeft een goed leven gehad. Die keren dat ze geen zin had om in de snikhete zomer te gaan rijden en ze me tot waanzin aan toe dreef door gewoon doodleuk van me weg te blijven lopen in de weide, zag ze eruit alsof ze het naar haar zin had.

Het zette me toch aan het denken. Want als zoiets gebeurt bij een paard, hoe zeer zou ik het dan hebben bij een mens? Bij iemand die plotseling overlijdt, waar je om geeft maar gewoon niet langs gaat zonder duidelijke reden? Ik heb nog maar één oma over, en op grootouders moet je zuinig zijn. Ook al begrijpen ze de scheuren in je broek niet, of zetten ze gewoonweg hun gehoorapparaat uit als ze geen zin hebben om te praten. Hoewel, misschien is dat laatste vooral iets van mijn oma.
Maar toch, wees er zuinig op. Als je een jaar later langs het huis rijdt en je plotseling beseft dat ze er niet meer is, ben je te laat.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen