Zomerdepressie

Mijn vader is altijd erg trouw aan zijn winterdepressie. Hoewel het eerder een herfstdepressie te noemen is, aangezien het voornamelijk eindeloze regenbuien zijn die hem een beetje somber maken. Als ik dan met hem aan de tafel zit en hij met een vermoeide blik naar de huilende wind buiten vermeldt 'nergens zin in te hebben', weet ik hoe laat het is. En mensen begrijpen het. Want je wordt van somber weer nou eenmaal zelf ook een beetje somber, is het niet?

Momenteel is het zonnetje er. Nederlanders doen waar Nederlanders goed in zijn - met gesloten ogen op het terras zitten. Soms kijken ze eens op, om vanaf hun stoeltje de voorbijgangers te aanschouwen die hen proberen weg te kijken van het beste plekje. De lucht bezit dat typische, licht broeierige wat 'warm' betekent in dit kikkerlandje. Het lijkt zelfs alsof er werkelijk waar meer vogels fluiten. Opeens heeft elke zestigplusser die er is bedacht een recreatief rondje te gaan fietsen in een korte kaki broek.
Begrijp me niet verkeerd, zoals een groot deel van de mensen vind ik het lekker om buiten te zijn met zulk weer. Wanneer ik zelf één van de roofdieren op zoek naar een rieten stoel ben of tijdens een rondje hardlopen bijna omver wordt gereden door zo'n sportieve opa op een elektrische fiets zal je me niet horen klagen. Want de zon schijnt, en de vogeltjes fluiten.

Maar waar ik ook erg van kan genieten, is in een dikke trui binnen op de bank een film kijken. Dan vind ik het totaal niet erg als ik een hele dag niks gepland heb staan. Waar mijn vader met een regenbui als een ontevreden peuter door het raam loert, kijk ik content mijn serie verder. Natuurlijk lang niet alle dagen (want: verplichtingen en enigszins een sociaal leven), maar als het er dan van komt vind ik het niet erg.
Dat 'enigszins een sociaal leven' vind ik dan ook geen ramp. Mijn vriendinnen wonen nou eenmaal ver, en in de omgeving heb ik wat vrienden van school maar twee van de drie zie ik erg weinig.
Tot de zon begint te schijnen.

Als ik dan zo'n vrije, luie dag heb en mijn lange jas over mijn grijze legging en 'Mother of Cats' shirt (daar is ie weer) gooi omdat ik gewoon even snel naar de Albert Heijn wil lopen zonder me om te kleden voelt het bijna alsof ik geconfronteerd word met de mensen die wel een leven hebben. Degenen die op het terras niet ver van mijn gebouw elkaar weg zitten te kijken, of de stelletjes en groeperingen vrienden die waterijsjes kopen in de supermarkt.
Ook social media doet zijn best. Foto's van zomerdrankjes, filmpjes van bootjes, mensen met zonnebrillen. Een weekend thuis blijven wordt me bijna bestraft, hoewel ik het deed omdat ik uit eten ging met die kleine vriendengroep van school. Dus ik app die ene die ik regelmatig zie of hij morgen wat te doen heeft. Want dan wordt het ook mooi weer, dus wie weet krijg ik een herkansing.
Maar nee, zijn nicht is jarig. En die verjaardag begint zoals het een respectabele Hollandse viering betaamt al in de middag. Dus ook op de zondag herhaalt hetgeen zich weer.

Eigenlijk is het onzin. Ik ben prima tevreden met mijn kleine vriendenkring. Maar wanneer het warm is, kijk ik met argusogen naar de barbecuende meute op het dakterras. Het is de tijd van het jaar waarin mensen het gelukkigst zijn. Dat neem ik aan tenminste, gezien de enthousiasme waarmee iedereen zijn of haar jas thuislaat en zijn zonnebril afstoft.
Wanneer ik samen met vrienden of vriendinnen op een grasveldje zit, in de tuin of op een terras geldt dat ook voor mij. Maar als dit niet het geval is, voelt het als een kleine zomerdepressie.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen