Mijn vriendin is depressief

Daar zat ik dan. Redelijk tegen mijn zin in, maar ik wist dat het goed was. Vooral voor haar. Ze heeft het nodig. Wekenlang zit ze in een traject om haar depressie tegen te gaan. En ze heeft de mensen om haar heen nodig. Dus daar zat ik dan. Kijkend in de ogen van een oude vriendin, luisterend naar haar verhaal. Ze vertelde me over de nachtmerries, het somber zijn en over haar zelfhaat. Ik kon me goed concentreren, totdat haar arm een kwartslag draaide en de littekens voor mijn ogen werden onthuld. Ik schrok hevig. Ik liet dit niet merken en probeerde me weer op haar verhaal te richten. Maar het bleef me achtervolgen. Haar onderarm met ongeveer 15 sneetjes. De ene groter of dieper dan de ander, maar ze droegen allemaal een verhaal. Ze heeft me ooit wel verteld over haar zelfpijninging en suïcidaliteit. Maar toen pas besefte ik het me, ik zag het voor me. En het zag er vreselijk uit.

Zover kan depressie je leiden. Een ziekte die je zover over neemt, dat je jezelf haat en je jezelf daarom pijn wilt doen. Je hebt stemmingswisselingen tussen een beetje somber en hevig somber, je ziet het nut van je leven niet meer en voelt je alleen. Het kan verschillende oorzaken hebben, het kan iets psychisch zijn, sombere of schokkende gebeurtenissen, een vervelend verleden, faalangst en noem zo maar op. Het is een vreselijke ziekte en komt vaker voor dan we denken.

In 2014 gaf 12% van de Nederlanders aan een depressie te hebben of er het afgelopen jaar mee te maken hebben gehad. Dit komt neer op ongeveer 1 miljoen mensen. Depressie hoeft niet per se heftig te zijn. (Natuurlijk is het altijd heftig, maar met heftig bedoel ik suïcidaliteit). Je kan je erg alleen voelen of geen zin meer hebben in je werk of school. Dit wordt ook al snel een depressie genoemd, je zit in een dip. Zonder dat je het misschien door hebt, zijn er klasgenoten, familieleden of collega's die hier last van hebben.

Maar nu eigenlijk waarom ik dit column wil schrijven, hoe kunnen wij helpen? Ik ben een aantal keer op bezoek gegaan bij die vriendin, maar het voelt nutteloos. Alsof ze zich er niet beter door gaat voelen. Maar het is één van de minste dingen die ik voor haar kan doen. Van vele anderen hoor ik dat ze er soms van wegkijken. Ze willen helpen, maar ze zijn bang om het verkeerd te doen of het verkeerde te zeggen. Ja, ik ben daar ook bang voor en elke keer als ik er weer geweest ben, ga ik met mijn gedachten nog een keer langs het gesprek. Mezelf er van overtuigen dat alles goed is gegaan. Hopend dat ze het als fijn ervaren heeft.

Depressie is vreselijk, maar ondanks dat ik bang ben en mezelf geen houding weet te geven, weet ik diep van binnen dat ze het fijn vindt dat ik ben geweest, dat ze het fijn vindt om te weten dat ik nog aan haar denk, dat ik nog voor haar bid en dat ik er voor haar ben. En dat ze zich heel misschien door mij iets beter gaat voelen. En dat jij misschien die ene jongen of dat ene meisje, door gewoon een simpel kaartje te sturen, een bemoediging kan overbrengen: "Je bent niet alleen, ik denk nog aan je"

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen