De Grote Trek

Heb je weleens van de Grote Trek in Afrika gehoord? Eén keer per jaar wagen meer dan twee miljoen gnoes, zebra’s en gazellen zich aan een tocht op zoek naar de landen met vers gras.
Ik heb hem weleens op televisie gezien. Het zijn voornamelijk gnoes die eraan meedoen. In grote getallen rennen de kuddes over het land en vechten zichzelf door water, waarbij ze niet geschroomd lijken om een soortgenoot die evenveel recht heeft op dat stukje grond omver te duwen.

Dit ‘Afrikaanse wonder’ staat voor mij redelijk gelijk aan wat er op Amsterdam Centraal gebeurt.
Iedereen lijkt immense haast te hebben om zich zo snel mogelijk van A naar B te verplaatsen. Er is geen ziel die wacht tot je de trein uit bent gestapt voor ze zich met neergeslagen blik - zich stiekem bewust van hun asociale actie - langs je heen willen werken om één van de blauwe stoeltjes te kunnen bemachtigen.
Hetzelfde geldt voor de weg naar zo’n vervoersmiddel. Terwijl iemand met een koffer over je tenen rijdt ben je nog aan het bijkomen van het claustrofobische gevoel dat je had toen je in een kudde op de roltrap stond te wachten en mensen nog net niet over elkaar heen klommen.
Een man geeft je een kwade blik omdat je per ongeluk tegen hem aankwam, wat alleen gebeurde nadat je een tweetal toeristen probeerde te ontwijken.
Iedereen snelt hysterisch als kippen zonder kop langs elkaar, waarbij ze net zoals de gnoe weinig schaamte voelen om je een bemoedigend zetje naar links of rechts te geven.
En als de bus aankomt, is het dringen geblazen. Het veelbelovende oranjerode gevaar wordt opgewacht door mensen die zich samen beginnen te drommen als een groep koeien die na een strenge winter eindelijk het weiland weer in mogen.
Het ergste is misschien nog wel dat ik er ook een klein beetje schuldig aan ben. Ik zal geen ander, onwetend persoon omver stoten, maar ook ik schuifel langzaam verder de mensenmassa in als ik weet dat twintig man zich verzamelt om toe te slaan.
Wat eigenlijk nergens over gaat, want het bordje in de bus vertelt me dat hij plek heeft voor 57 luie, zittende personen.

Uiteindelijk komt de bus tot stilstand. De deuren gaan open, en het is een kwestie van elkaar niet proberen te zien om snel naar binnen te komen.
Ik kan het niet helpen om de vrouw die dacht voor te kunnen dringen een genoegende blik te geven als de bus een stukje verder naar voren halt houdt, waardoor ze ergens halverwege de massa blijft hangen.
Maar dan kiest de chauffeur ervoor om de achterste ingang ook open te gooien. Als vliegen op honing duikt iedereen via de dubbele deuren naar binnen, en als het erop aankomt heeft precies diezelfde vrouw mijn favoriete busplek in beslag genomen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen