Wij zijn de Y-generatie, de millennials, de selfie-generatie, de geborenen van 1980 tot 2000, de prestatie-generatie. Een generatie die niet wordt begrepen door de voorgaande generaties. In hun ogen zijn wij een luie, asociale, telefoonverslaafde generatie. Vooroordelen die niet volledig terecht zijn.
      Social-media is in deze generatie een groot deel van ons leven, dat valt niet te ontkennen. Maar wat de vorige generaties niet zien is dat onze generatie ook veel druk op onszelf legt. Wij moeten een sociaal leven hebben, hoge cijfers halen, uitblinken, een bijzonder talent hebben en die verwachtingen moet je delen op Social-media, zodat iedereen kan zien wat een fantastisch leven jij hebt, terwijl je achter de schermen op het punt staat een burn-out te hebben.
      Nu is dit allemaal erg extreem, maar niet onherkenbaar. Als ik terug denk aan mijn middelbare schooltijd, kan ik me goed herinneren dat ik enorm opzoek was naar mezelf. Wie ben ik? Wat kan ik? Wat wil ik? Wat zijn mijn talenten? Ik ging van de ene hobby naar de andere om maar uit te zoeken waar ik goed in was. Ik heb een jaar gehad waarin ik alleen maar bezig was met Engels, omdat ik daar in uitblonk, een jaar gehad waarin ik druk aan het tekenen geslagen was, omdat ik dat ook wel kon en daarna ging ik over op het schrijven en heb uitgevonden dat dit wel eens mijn talent kon zijn. Ik zal daarvoor nog wel meer dingen hebben geprobeerd, maar dit zegt al iets over de druk die we zo vroeg op elkaar leggen om maar bijzonder te zijn. Ik merk dat ik er nog steeds mee bezig ben. Wat ga ik hierna doen? Ik moet de juiste opleiding vinden, direct een goede baan vinden, zelfstandig zijn net als alle anderen en maar niet falen, want dan voel ik me er zo slecht onder. Dan begrijp ik wel dat 1 op de 3 jongeren last heeft van een burn-out.

      Het vervelende is dat de vorige generatie deze druk niet kent. Goed, ja, zij hadden ook druk, maar daar bovenop niet die social-media druk. Zij zeggen nu: 'je jeugd is de makkelijkste tijd die je kan hebben' en 'doe niet zo dramatisch. Het valt allemaal wel mee', omdat zij niet in diezelfde situatie hebben gezeten. Zij hadden toen geen social-media. Zij gingen naar school, dan naar de sportclub en vervolgens gingen ze leren en hoefden ze zich niet na schooltijd nog druk te maken om hun online imago. Bovendien was het vroeger ook vaak zo dat je toekomst al voor je geschreven was. Als je vader schoenmaker was, dan werd jij dat vaak ook (al is dit natuurlijk een paar generaties terug). Nu is het voor de millennials mogelijk om te kiezen. En dat is wel mooi, maar ook dat geeft weer keuzestress; je moet jezelf vinden; waar ben je goed in en wat vind je leuk? Nu plak ik wel echt alle details bij elkaar, maar dit is wel hoe de maatschappij en de wereld over de jaren is veranderd. Elke nieuwe generatie krijgt er weer een schepje bovenop en de vorige generatie begrijpt dat vervolgens niet.

De millennials hebben het nu zwaar, maar stel je dan ook voor hoe het over 10 jaar zou zitten. Is het dan bijna verplicht Cum laude af te studeren om een diploma te krijgen? Moet je zoveel likes hebben op een foto om vrienden te verdienen of een uitnodiging voor dat feestje te krijgen? Wij willen van onszelf een perfect mens maken en verwachten dat van onze medemens vervolgens ook. Anders hoort deze er niet bij. En wanneer dat vervolgens wordt beloont, werkt dat op ons brein in als een verslaving waarmee we onszelf en anderen verder aansteken.
      Dat is allemaal heel heavy om mee te leven. Sommige millennials hebben hier meer last van dan de anderen, maar je kan niet ontkennen dat je het niet in je eigen leven herkent. En we kunnen er niet aan ontsnappen, behalve door te leren omgaan met deze prestatiedruk. Nou, dat antwoord heb ik helaas niet voor jullie, want ook deze perfectionist heeft veel ballen in de lucht te houden. Ik ben allang blij dat ik van Snapchat en Instagram ben afgestapt. Scheelt mij weer een boel stress to impress. Nu de rest nog..

Dus hoe zit dat met jullie? Hoe merken jullie iets van de stress to impress?



Reacties (10)

  • Nanor

    We worden inderdaad ook als telefoonverslaafden gezien, waar ik heel slecht tegen kan. Ik ben super veel met m'n telefoon bezig, inderdaad, maar mijn moeder heeft daar dan weer commentaar op terwijl ze zelf op de meest ongelegen momenten haar telefoon erbij pakt :')

    6 jaar geleden
  • Necessity

    Herkenbaar ja. Nou zit ik amper op social media (alleen instagram voor mijn tekeningen), maar ik merk die druk maar al te goed. Mijn zus haalde haar middelbare school diploma zonder moeite en ik heb echt zitten vechten. Om vervolgens wel bijna cum laude af te studeren, maar dat had mijn zus ook gedaan dus dat was niet meer bijzonder.
    En omdat ik op de basisschool en de middelbare degene was die praktisch de hoogste cijfers haalde, heb ik nu ik studeer die druk ook nog. Ik moet het halen want 'ik ben slim' en heb daardoor best wel faalangst ontwikkeld, waardoor ik mezelf constant tot mijn breekpunt push om maar het beste te halen. Maar wat doe je eraan?

    6 jaar geleden
  • Florets

    Jupp, herkenbaar. T is de kunst om daar een beetje schijt aan te hebben, maar uit eigen ervaring is dat heel moeilijk, vooral als de opdracht echt leuk is of heel goed bij je past, dan wil je er gwn 100% voor gaan.

    6 jaar geleden
  • Spunlay

    Nou gebruik ik nauwelijks social media, maar ik lijd inderdaad onder een grote prestatiedruk.

    6 jaar geleden
  • bubbIes

    Nou, ik zit nu pas net in de brugklas. Mijn vriendinnen en ik hebben aan elkaar wel genoeg, maar ik heb een zus van 2000. Mijn moeder zegt altijd dat ze heel vaak 7/8/9 haalde en dat ze super slim was en daarom was ik echt down toen ik een 6.9 haalde. Want mijn zus was zo slim dat ze dat nooit liet gebeuren. Dus tja. En nu heb ik het gevoel dat ik naar het VWO moet, want mijn zus doet dat ook.

    6 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen