Is dit het nou?

Toen ik vier was, had ik het allemaal zo mooi bedacht. Als ik 18 werd, zou ik trouwen met Bob, waarmee ik op de kleuterschool zat. Bob zou gaan werken als bouwvakker en daarnaast maar meteen ons huis bouwen (want ja, je bent toch bouwvakker. Beetje multitasking kan wel) en ik werd moeder en zou thuis blijven om schoon te maken, te koken en voor de kinderen te zorgen. We zouden een hond nemen (Duitse herder met de naam 'Tommie') en Bob vertrouwde me toe dat hij het heel misschien goed vond om ook een konijn te nemen, mits ik elke avond zijn lievelingseten klaar zou maken (frietjes met appelmoes en een frikandel).
Op mijn zesde werden de plannen enigzins gewijzigd. In plaats van een huwelijk met Bob, zou het nu Tim worden. Tim werd professioneel voetballer, mijn rol in de relatie bleef hetzelfde. Tim zag een hond en een konijn niet zo zitten, en mij eigenlijk ook niet, maar ik gaf hem elke pauze mijn chocolade koekjes en daarvoor was hij wel bereid om mijn trouwplannen door te zetten. De romanticus.

In de jaren daarna werd ik iets realistischer. Uit huis op mijn achttiende, een leuke baan, een eigen auto en een lieve vriend. Trouwen op mijn twintigste, kinderen een of twee jaar later. Huisje, boompje, beestje. Wat een feest.
Ik ben inmiddels 23 en ben nog altijd bezig met mijn opleiding. Ik heb geen relatie, geen eigen huis, geen rijbewijs en een stage waar ik mezelf elke dag doodongelukkig naartoe sleep. Overal om me heen zie ik mensen trouwen, samenwonen en sommigen hebben zelfs al kinderen. En ik heb niets. Tenzij je de langpoot meetelt, die elke nacht precies op het plafon -recht boven mijn kussen- gaat hangen en die ik inmiddels maar Herman heb genoemd, omdat je minder bang schijnt te zijn als je de angst een naam geeft. (spoiler alert: werkt niet)
Toen ik klein was, leek alles zo ontzettend simpel te zijn en nu kom je erachter dat de volwassen zijn helemaal niet zo makkelijk en leuk is als je dacht. Want ik word enorm moe van mijn ouders, die de maatschappij van tegenwoordig zo vreselijk onderschatten. Banen liggen niet voor het oprapen, huizen komen niet uit de lucht vallen en ja, mam, ik weet dat ik in een tijdperk ben geboren waarin ik 'alle kansen' heb, maar dat wil ook zeggen dat er zoveel ruimte is om te falen. Want ondanks al die kansen, heb ik nog niet echt iets bereikt. Net als ik ergens trots op ben, dan duikt er ergens weer een filmpje op van een eend op waterski's of een peuter die 7 verschillende talen spreekt en geloof me, zoiets is behoorlijk demotiverend.

Achja. Misschien probeer ik het nummer van Bob wel te achterhalen. Kijken of hij onze huwelijksafspraken nog weet.
Ik bak die frietjes wel.

• 1
• 2
• 3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen