Op kamers?
Nu het eerste jaar van mijn studie er alweer op zit, komt geregeld de vraag voorbij: ga ik komend jaar op kamers? Het is een vraag die ik het hele jaar al heb moeten aanhoren van studiegenoten, maar inmiddels lijkt echt iedereen die vraag te stellen. Het is haast om gek van te worden.
Aan de ene kant snap ik het ook wel. Ik woon zo'n twee uur met de trein van de universiteit af, twee en een half uur als je de tijd van huis naar station en station naar uni ook meerekent. Dat betekent dus dat ik zo'n vier dagen in de week vijf uur reis om bij de colleges aanwezig te zijn - als de treinen een keer wel rijden. Op kamers gaan zou me een hoop reistijd besparen en me vooral in de ochtenden een paar uur meer slaap geven. Wie staat er immers voor zijn of haar plezier om half zes op om een trein te halen?
Toch heb ik eigenlijk nog totaal niet de behoefte om op kamers te gaan, wat veel mensen niet begrijpen. Ik ben er gewoon nog niet klaar voor denk ik. Ik vind het ondanks de afstand en het vermoeiende van zoveel reizen gewoon lekker om thuis te komen en nog even met mijn ouders te kunnen bijpraten over mijn dag. Mijn eten staat klaar en op de momenten dat ik druk ben - dus eigenlijk altijd als ik geen vakantie heb - hoef ik nauwelijks iets aan het huishouden te doen. Ook heb ik hier mijn hobby's, sport en werk, en dar zou ik op moeten geven als ik op kamers ga.
Natuurlijk gaat er een moment komen dat ik het huis uit ga. Iedereen moet uiteindelijk zijn/haar eigen weg kiezen en de wijde wereld in trekken, maar ik denk dat dit gewoon nog niet het moment voor mij is. Ik zou denk ik eenzaam worden. Mijn vriendinnen wonen allemaal zelf ook nog thuis, al wonen zij verschillend van een paar minuten op de fiets tot een half uur met de bus van de universiteit af. Hierdoor hebben zij uiteraard minder behoefte aan 's avonds afspreken of samen eten, wat ik bij andere vriendengroepen die wel op kamers wonen wel zie gebeuren. Ook ben ik geen uitgaanstype, dus in de praktijk komt het er waarschijnlijk op neer dat mijn avonden dan gevuld worden met eenzaam op mijn kamer series kijken. Dat is iets wat ik niet wil. Het gaat heus nog wel gebeuren, maar nu gewoon nog niet.
Wanneer wisten jullie dat jullie er klaar voor waren om uit huis te gaan?
Reacties (8)
Ik herken dat heel sterk. Ik moest eerst 5 minuten naar het busstation, dan moest ik 23 in de bus, gevolgd door 1 uur en 5 minuten in de trein, waarna ik nog 15 minuten kwijt was om van de trein naar school te komen. Dus 1 uur en 50 minuten was ik altijd minimaal onderweg en dan moest ik nog dezelfde reis terug naar huis, maar geen haar op mijn hoofd die er over nadacht om op kamers te gaan.
7 jaar geledenIk wilde uit huis toen ik nog in de zesde klas zat. Maar na 3 jaar op kamers was ik het echt kotsbeu. Nu woon ik lekker samen <3
7 jaar geledenHmm, bij mij was het ook eerder een kwestie van: pendelen is gewoon tijdsverlies. Ik had wel het geluk dat ik twee vriendinnen had die hetzelfde gingen studeren en eigenlijk zijn we een beetje per toeval op hetzelfde kot terechtgekomen. Dat hielp dus echt wel. Anders aan België is dan weer dat wij elk weekend gewoon terug naar huis gaan, dat gebeurt in Nederland volgens mij niet. Ik snap dus wel dat je die stap moeilijk vindt.
7 jaar geledenDe eerste keer dat in naar Antwerpen vertrok had ik natuurlijk wel schrik. Ik had geen idee hoe het zou verlopen en of ik last van heimwee zou hebben ofzo. Daar bleek ik dus totaal geen last van te hebben. Ik heb al best vaker gezien dat mensen die er "bang" voor zijn, er uiteindelijk geen problemen mee hebben. De mensen die er juist het hardst naar uitkijken krijgen dan weer veel vaker hun klop eenmaal ze echt op kot zitten. Dat is natuurlijk niet bij iedereen het geval, maar ik heb het gewoon al vaker zien gebeuren.
Uiteindelijk moet je gewoon doen waar je je het best bij voelt. En als dat pendelen is, dan is daar helemaal niks mis mee. (: