Verwachtingen
De laatste tijd ervaar ik nogal veel ‘peer pressure’. Eigenlijk is peer pressure niet het juiste woord, maar het komt in de buurt. Ik probeer even uit te leggen wat ik bedoel. Ik ben namelijk 24 jaar, ik heb al jaren een vaste vriend, ik woon al bijna een jaar met hem samen (en het appartement is wonderbaarlijk genoeg nog steeds heel! ) en in februari 2018 zal mijn contract van bepaalde duur overgaan naar een contract van onbepaalde duur. Dus ik zit al op een mooi punt in mijn leven, al zeg ik het zelf. Alles is mooi stabiel, dat vind ik ook echt leuk aan dit deel van mijn leven.
Alleen leef ik in een omgeving (mijn ouders daar niet bij gerekend) die bepaalde verwachtingen van ons, als koppel hebben. Ik denk dat de eerste uitgesproken verwachtingen in januari 2015 begonnen, een maand voor mijn schoonzus en schoonbroer hun tweede kindje kregen. En met verwachtingen bedoel ik: voor het eerst zijn mensen niet meer subtiel en vragen zij wanneer mijn vriend en ik aan kinderen gaan beginnen.
Stop eens even, daar wou ik als 22-jarige student echt nog niet aan denken. Als 23-jarige pas werkende ook nog niet, want eerst wou ik gaan voor een vast contract en gaan samen wonen. En nu als 24-jarige werkende die weet dat haar volgend jaar een vast contract te wachten staat en al een jaar succesvol samenwoont, vind ik dit nog steeds geen leuke opmerkingen en vragen. “Ik wil wel graag eens tante worden hé.” “Wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen?”… Meh, wat een gezever.
Laatst op een familiefeest begon men al over het volgende onderwerp: “wanneer gaan jullie trouwen?”. Hey hey, waarom die haast. Mijn vriend heeft de vraag nog niet eens gesteld en als jullie liggen pushen, mag ik nog langer wachten. Ik weet namelijk dat mijn vriend het later zelf wil vragen en het niet zou appreciëren dat ik het zou vragen. Dus ik wacht geduldig en jullie helpen daarbij niet…
En het vreemde is: mijn familie die verwacht niets, ofja, misschien wel, maar ze zeggen het niet luidop. Maar mijn vriend zijn familie… Ik word er af en toe gek van. En als kers op de taart krijg/zie ik tegenwoordig zoveel geboortekaartjes, geboorte-aankondingen via Facebook en trouwfoto’s op social media van leeftijdsgenoten, dat ik helemaal een benauwd gevoel krijg, alsof zij mij in het complot zitten.
En ergens is dit wel best erg. Ik weet dat het benauwde gevoel pas weg gaat als ik ooit ga trouwen en kinderen ga krijgen (al weet ik dat laatste nog niet zo zeker). En ik vind niet dat mijn omgeving die verwachtingen mag stellen en ik wil daar niet verder op ingaan, maar ooit zal het moeten. Zucht…
Reacties (2)
Als jij geen kinderen wilt, kan alle familie - heel bot gezegd - in de stront zakken.
7 jaar geledenAls iedereen zo graag kinderen wil zien, gaan ze er zelf nog maar een paar maken. Jij moet je nooit verplicht voelen om kinderen te krijgen. Jij hebt daar nog helemaal geen zin in en wil eerst andere dingen doen. Dus dat is einde verhaal.
Ik ben nog 'maar' zestien, maar ik weet nu al dat ik geen kinderen wil. Sommige mensen weten dat al. Als ik dat soort vragen zou krijgen, is mijn antwoord simpelweg dat ik geen kinderen wil hebben en mocht ik toch van gedachten veranderen is het makkelijk om te draaien en te zeggen dat je het als een verrassing wilde laten komen. Surprise!
Pfoeh, dat lijkt me echt ontzettend vervelend. Dit merk ik ook bij de zus van mijn vriend (eigenlijk verloofde, maar ik kan nog niet echt wennen aan 'verloofde' zeggen in plaats van 'vriend') zij is nu een jaar getrouwd en iedere keer dat ze bij haar ouders is, wordt er wel een keer gepraat over 'eventuele kinderen'. Ugh :'D
7 jaar geledenNu heeft zij minder subtiel gezegd dat - dat de komende tijd nog niet zal gebeuren, dus ligt de verwachting van zijn ouders bij mijn vriend en ik. IK BEN 21 GIMME A BREAK
Dus ik snap wel dat je het vervelend vind. Alles op z'n tijd en je bent niets verplicht, onthoud dat (: