Vriendschappen achter een roze bril

Vroeger geloofde ik nog in echte vriendschap, maar tegenwoordig ben ik daar niet meer zo zeker van. Ik dacht altijd dat je op vriendschappen echt kon bouwen, maar het enige waar je op zou moeten bouwen, blijft toch jezelf. Deze inleiding gaat natuurlijk ergens naartoe. Verleden week ben er achter gekomen dat de vriendschappen die ik op school had, niets waard waren. Ik had de roze vriendschapsbril op en zag niet in dat het voor mij al langere tijd de tijd was geweest om afstand te gaan nemen. En nu is alles op een akelige manier beëindigd. Ik denk dat ik te veel opzoek was naar de perfecte vriendengroep; spontane uitjes, vertrouwen, elke dag lachen en vooral mensen waarmee ik kon groeien. Ik heb die illusie te lang vast gehouden en dat was de grootste fout die ik dit jaar heb gemaakt. Nu klinkt dit allemaal natuurlijk erg zielig, maar mijn verhaal heeft wel een punt. Ik heb hieruit geleerd dat het soms belangrijk is om jezelf de spiegel voor te houden en te vragen of een vriendschap wel echt is of dat het enkel is ontstaan omdat je elkaar op school ziet, of omdat jij je alleen voelt en dan maar genoegen neemt met wat je hebt en jezelf daarmee voorliegt. Waarom zou je energie steken in mensen die geen belang spelen in de rest van je leven?
      Nee, wat ik had, waren niets meer dan Toxic-friends; mensen die met je bevriend zijn en achter je rug om niets anders doen dat je zwart maken het moment dat je een foutje maakt. Hen vertrouwen was een van die foutjes.
      Ik heb de afstand genomen die ik nodig had en ik ben er door gegroeid. Ik ben zelfstandiger geworden en heb de beslissing moeten maken tussen mijn eigen geluk en mijn vriendschappen. Daardoor weet ik nu welk doel ik voor ogen heb en dat doel is niet geluk vinden voor mijn vrienden, maar voor mijzelf. Je eigen geluk is altijd het belangrijkste. 'Ga geen mensen pleasen die dat niet verdienen, daar ben je echt te goed voor', en dat werd mij verteld door een vreemdeling. Dat opende mijn ogen. Als zelfs iemand die ik amper ken ziet dat ik eigenlijk niet gelukkig ben in die vriendschappen, waarom zie ik het zelf dan niet? Waarom maak ik mezelf zo blind? Voor mij was het tijd te accepteren dat ik beter af was zonder hen.
      En hiermee wil ik niet zeggen dat geen enkele vriendschap iets waard is. Echte vriendschappen bestaan wel, ik heb ze ook buiten school, op één hand te tellen. En dat zijn de vrienden waar je dankbaar voor moet zijn; vrienden die evenveel doen voor jou als jij voor hen en die werkelijk om je geven; die je nemen zoals je bent. Houd die vriendschappen dan ook vast, want die vindt je niet veel meer, maar houdt je roze bril zo veel mogelijk af; laat de illusie je niet leiden. Jij bent immers het belangrijkste in je leven, niet de mensen om je heen. Het zou zonde zijn als je jezelf daarmee tegenhoud te groeien. Vindt jezelf belangrijk genoeg om ook weg te stappen bij dat dat jouw geluk steelt en durf te accepteren dat je daarmee de juiste keuze hebt gemaakt en je uiteindelijk nieuwe vriendschappen zal sluiten met mensen die jou wel waardig zijn.

Hebben jullie zelf ook pad gekruist met een Toxic-friend?

• 1
• 2
• 3

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen