Verlaten trein

Ieders leven is vaak op te delen in verschillende wagons op hetzelfde treinspoor. Laat ik nu mezelf nemen: mijn grote wagons zijn mijn werk, mijn kajakleven, Quizlet en mijn overige vrije tijd. Soms heeft de ene invloed op de andere. Een andere keer zijn ze gestroomlijnd hun traject aan het afleggen. Maar soms is het zo dat ik niet weet in welke wagon ik nu zit. Soms lijkt het alsof ik volledig ontspoord ben: dan ben ik klaar met werken, maar dan ben ik mijn hele verenigingsleven even beu en heb ik 0 goesting in Quizlet. Dan beland ik in de laatste wagon, maar voel ik me daar ook niet 100% thuis.

Goh, weet je een beetje waar ik naar toe ga? Ik voel me nergens op mijn gemak, dus eigenlijk ben ik een beetje ontspoord. En het vervelende is dat ik niet weet waarom ik net ontspoord ben. Is het mijn onderbewustzijn die me iets wil vertellen? Ben ik te intensief bezig als bestuurslid van de kajakclub? Ben ik mijn draai op Quizlet verloren? Of heb ik gewoon nood aan eens iets anders dan maar altijd werk, kajak en Quizlet? Soms weet ik het gewoon niet meer. En dan is het zoeken naar een nieuw aanknopingspunt met de realiteit.

Want eerlijk, de staat waarin ik me dan begeef is ook alles behalve plezant, want ik verveel me dan letterlijk…

Tjah, wat kan ik zeggen: soms ben ik alles even kotsbeu, zonder ik alles en iedereen haat, en is het f*c k it all. Dikke middelvinger naar het leven.
Maar anderzijds heeft iedereen dat wel eens nodig ook: even afstand van alles en iedereen. Want anders blijf je maar op de gestroomlijnde trein braafjes zitten. Soms moet je even gaan kijken of alles eigenlijk nog wel goed gaat met je en dit is dan zo’n ideaal moment. Dus af en toe aankloppen bij de treinbestuurder is toegestaan.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen