Blijf trouw aan jezelf

Gisteravond ben ik met mijn broertje en een van mijn vriendinnen naar het concert geweest van Lindsey Stirling in Tilburg. Ik wist totaal niet wat mij te wachten stond daar, maar ik had zeker weten geen spijt dat ik ben gegaan. De muziek was prachtig en de show was ontzettend gaaf. Het begon met een leuke binnenkomer en uiteindelijk werd de boodschap achter haar nieuwe album steeds meer naar de voorgrond gebracht. Jezelf vrij breken was in eerste instantie het thema achter het album Brave Enough. Een collectie aan liederen die zouden gaan over een nieuw leven en jezelf losbreken uit het verleden en het niet terugvallen in slechte gewoonten. Elk lied leek een door haar doorbroken uitdaging te zijn geweest. Zo laat 'Brave Enough' horen hoe ze zichzelf uitdaagd openlijk lief te hebben, kwetsbaar te zijn en om niet bang te zijn om te laten zien dat je om mensen geeft en de daar opvolgende 'Were do we go' luidden dat het leven misschien anders gaat dan je gehoopt had. Dit alles zat gekoppeld aan een serie van heftige gebeurtenissen waar zij zichzelf doorheen had geslagen het afgelopen jaar; de dood van haar beste vriend en de paar maanden daarpp volgende dood van haar vader. Tijdens het concert vertelde ze hierover en vertelde ze hoe ze zelf de moed bijeen had geschraapt om toch weer op te staan en de strijd met haar frustraties aan te gaan. Ik vond het erg dapper om te horen dat hoewel ze zoveel tegenslagen heeft gehad, ze met zoveel hoop gewoon wist door te gaan. En hoewel ze tijdens het concert toch even een traantje wegpinkten, was er geen persoon in die zaal die haar geen liefde had geschonken. Ze was werkelijk Brave enough geweest om zich kwetsbaar op te stellen.

Een lange intro om daar te komen waar ik eigenlijk naartoe wil, de titel van deze column. Voordat ze het lied Arena zou gaan spelen, vertelde ze ons hoe ze hier was gekomen, op het podium; de boodschap achter Arena: kritiek confronteren. Ze vertelde ons dat ze vaak naar beneden was gehaald door kritiek en negatief commentaar. Mensen vertelden haar dat ze te anders was, dat ze niks met haar aan konden, dat haar speelwerk klonk als ratten die over violen klauterden, dat ze toch nooit volle zalen zou halen en dat ze het beter kon opgeven, maar desondanks ging Lindsey door en bewees hen ongelijk. Ze keek een enkele keer de zaal rond en zei dat in deze zaal, elk van ons een talent bezat. Misschien nog niet ontdekt, maar het talent zat er. Elk van ons had passie, zei ze, over iets waar misschien niet iedereen in geloofde. En die mensen gaan je dat vertellen, ze gaan je zeggen dat je anders bent dan anderen, dat je niet goed genoeg bent en ze zullen je naar beneden halen. Ze zei, als dat dan gebeurd, sta weer op en blijf doorgaan. Zo ben ik hier gekomen en zo gaan jullie daar ook komen. Ze zei met een trotse lach: ze zeiden dat ik het niet zou maken, en toch sta ik hier. Een krachtige boodschap, vond ik, want we vechten er allemaal mee. Wanneer voel je je nou niet bekeken en bekritiseerd? Zelfs als je alleen bent, blijft er kritiek naar je gegooid worden, deze keer niet door anderen, maar door jezelf. En dat is de ergste kritiek die je kan ontvangen. Want als je niet in jezelf geloofd? Wie gaat het dan voor je doen?
Ik zou jullie die boodschap vandaag mee willen geven. Blijf trouw aan jezelf. Vindt die plek in de arena waar je alleen kan staan, trots en sterk, waar je je geen zorgen hoeft te maken om de toeschouwers of kritiserende ogen. Houd de tribunes leeg, laat ook jezelf daar niet zitten. Geloof in wat je kan en laat niemand je anders vertellen. En als dat wel gebeurd en ze duwen je naar beneden, sta weer op en ga door, zo vaak als dat moet. Uiteindelijk kom je er wel. En dan kan je trots zijn op hoe ver je bent gekomen.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen