Blue monday

Maandag avond, 16 januari 2017. Mijn se-week is in volle gang en ik zou eigenlijk achter mijn bureau moeten zitten om mijn wiskunde te herhalen voor het examen van morgen, maar het lukt me even niet. De derde maandag van januari is in 2005 uitgeroepen tot de meest depressieve dag van het jaar en de kranten staan dan ook vol met artikelen over depressie. Ik ga eerlijk zijn, ik vind het moeilijk en confronterend. Ik voer nog steeds elke dag een gevecht tegen de negatieve stemmen in mijn hoofd. Er zijn nog steeds dagen dat ik alleen maar in mijn bed wil blijven liggen en me wil verstoppen voor de wereld. Het is veel minder dan het ooit was, maar het is niet weg en op dagen als deze is het net iets erger.

Het is grappig, aan de ene kant zegt mijn lichaam 'ga lekker in bed liggen, kijk lekker een fimpje, maak je geen zorgen.', maar aan de andere kant zegt mijn lichaam 'leren, leren, je moet dit wiskunde examen halen, je weet niks, je gaat falen morgen en overmorgen en de dag daarna, leren, wat doe je hier nog.' De truc is dus om hier een balans te vinden. Ja zeker, ik ga straks weer achter mijn bureau zitten om te leren, maar wel lekker in mijn pyjama. Slapen zal ik vannacht niet veel doen, dat weet ik van mezelf. Maar ik ga proberen op een redelijk tijdstip mijn bed in te gaan en proberen te slapen.

Ik ben ontzettend blij dat ik een balans kan vinden, maar ik heb er zo ontzettend hard voor moeten werken en ik vind het lastig als mensen er luchtig over praten. 'Neem een pilletje en het komt wel weer goed.' 'Het is net een griepje, even zwak en dan kan je er weer tegenaan.' Ik wil even duidelijk maken dat het dus niet zo is. Depressie is iets dat heel lang kan duren en , in mijn ogen, nooit meer helemaal weggaat. Je kan er mee leren omgaan. Je kan zeker een mooi, gelukkig leven lijden. Maar niet vanzelf, je zal er voor moeten werken.

Ik wil deze column opdragen aan alle mensen die nu nog in het diepste van een depressie zitten, mensen die te bang zijn om hulp te zoeken, mensen die hulp aan het zoeken zijn, maar niet begrepen zijn. Deze column is voor alle mensen die het gevecht hebben verloren, die iemand verloren zijn aan deze ziekte en alle mensen die net als ik bezig zijn hun leven weer terug op te bouwen. Ik hoop dat deze column je inspireert, je moed geeft. De moed om morgen weer op te staan , om je boeken open te slaan of naar je werk te gaan. Maar ook de moed om toe te geven als het niet gaat, om je ziek te melden terwijl je fysiek gezien niet ziek bent, maar het mentaal even niet meer kan. Maar vooral hoop ik dat deze column je de moed geeft om niet op te geven. Ik heb het gevecht opgegeven, meerdere keren zelfs, maar ik ben toch elke keer weer opgestaan en bouw nu, met dagen vol dalen en bergen, aan een toekomst. Ik ga je niet zeggen dat alles goed komt, maar geloof me als ik zeg dat het uiteindelijk beter zal worden. Van dag tot dag zal je geen verschil merken, maar kijk over een halfjaar eens terug en zie hoeveel je hebt bereikt. Ik geloof dat je het kan

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen