Progressie

Het enige wat ik kon, was thuis zitten. De dinsdag- en donderdagmiddag waren mijn enige vorm van houvast, van structuur. Dinsdag school en donderdag therapie. Het kleine beetje energie dat ik wekelijks te verdelen had, ging op aan die twee momenten. Het beantwoorden van de berichten van mijn vrienden voelde elke dag als een onmogelijke opgave en omdat vriendschap van twee kanten moet komen, haakten ze langzaam af. Ik zonderde de me af, isoleerde me, was van niets anders dan mijn eigen situatie op de hoogte. Ik had niet eens de kracht om kunst te maken. Het leven bestond uit dwangneuroses en depressieve gedachten.

Hoewel ik altijd angstig was geweest voor pillen, vond ik steun in medicatie. 100mg van een antidepressivum per dag was genoeg om alles draaiende te houden. Ik was nog steeds kwetsbaar, maar minder kwetsbaar dan voorheen. Het voelde alsof ik op de automatische piloot functioneerde: ik voelde nauwelijks, ik deed wat nodig was en daarnaast focuste ik me op films en muziek. De medicijnen maakten me niet socialer of vrolijker, maar ze maakten mijn problemen wel verdraaglijker. Ik was een machine: niet gelukkig, niet ongelukkig. Ik was er gewoon.

Maandenlang leefde ik op die manier — op automatische piloot naar school, op automatische piloot naar therapie en verder op automatische piloot in huis — en ik had er vrede mee. Ik had geaccepteerd dat ik geduld moest hebben als ik hieruit wilde komen. Na een lange zoektocht had ik dat geduld gevonden en was ik eindelijk klaar voor het échte herstelproces. De sessies met mijn psycholoog werden langer en intenser en waren ontzettend uitputtend, maar langzaamaan ontstond er een stijgende lijn in mijn mentale toestand. Ik had het dieptepunt al een tijdje geleden bereikt; het kon vanaf dat moment alleen nog maar beter worden. Dit besef bracht enige kracht en motivatie met zich mee en mijn enige doel was om weer mezelf te worden.

Mijn therapeuten vroegen me regelmatig om rustig aan te doen, maar ik kon het niet. De drive om te herstellen was niet tegen te houden. Ik bereikte emotionele lagen in mezelf waar ik nog nooit eerder bijgekomen was. We haalden ze uit elkaar, analyseerden ze en zetten ze om in positieve processen. Ik vond delen terug van mijn oude zelf en voegde ze samen tot een nieuwe, betere versie. De vooruitgang was niet meer te ontkennen. Van alle kanten kreeg ik te horen dat het zoveel beter leek te gaan, en gelukkig kon ik dat dan altijd bevestigen. Ik nam afscheid van mijn psychologen en ging verder op eigen kracht. Eindelijk kon ik de schoonheid van dingen weer zien, er was slechts één klein probleem: mijn gevoel werd nog steeds onderdrukt door de medicatie.

Wanneer je dingen zo intens kan beleven als ik, kan dat heel vervelend zijn wanneer je in een negatieve episode komt. Aan de andere kant kun je echter ook extreem geluk voelen. Zoals iemand die dichtbij me staat eens zei, “it’s both a blessing and a curse”. Nu het leven me toelachte en ik meer hoogte- dan dieptepunten had, was die vlakte van emoties niet meer dan frustrerend. Ik had het een tijd lang nodig gehad, maar wilde nu juist weer écht kunnen voelen. Je kunt echter niet zomaar stoppen met antidepressiva nemen, dus ik kaartte bij mijn psychiater aan dat ik klaar was voor een nieuwe fase. Maar opnieuw moest ik op zoek naar geduld: ik moest eerst een halfjaar stabiel zijn en dan pas konden we gaan overleggen over afbouwen.

Morgen is de eerste dag dat ik officieel geen medicijnen meer hoef te nemen. Na een afbouwperiode van zo’n twee maanden is het eindelijk zo ver. Ik zit nu een paar weken op een zeer lage dosering dus ik weet niet of het verschil nog erg groot zal zijn, maar het is vooral het mentale deel waar ik veel waarde aan hecht. Het feit dat ik die pillen niet meer hoef te slikken, is een bevestiging dat het goed met me gaat, wat voor mijn gevoel ook zo is. Ik ben weer goed en kan voor mijn gevoel alleen nog maar beter worden.
Het duurde even, meer dan een jaar, maar dan heb je ook wat. Moraal van het verhaal: geduld is oprecht een schone zaak. En wat het ook is, het zal het wachten waard zijn.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen