De troost in Alles

Het was iets voor of na 6 uur ’s ochtends, toen we samen voor haar huis stonden en omhoog keken naar de sterren.
Het was de hele dag bewolkt geweest, maar nu was de lucht helder. Hoe langer ik keek, hoe meer sterren ik zag. Het was duizelingwekkend. Het was absoluut niet de eerste keer dat ik zo keek, maar het gevoel dat ik ervan kreeg, bleef overweldigend.
Een tijdje zeiden we niets, maar toen doorbrak ze de stilte. “Weet je wat het is,” zei ze, “het universum is zo groot en wij zijn zo klein. Als je je ooit ergens vervelend over voelt, moet je daar aan denken.”
Even later gingen we naar bed en de volgende dag gingen we niet naar school, maar dat terzijde. Toen ik eindelijk weer thuis was, zaten haar woorden nog steeds in mijn hoofd.

Ik had er nog nooit op die manier naar gekeken. Er zit inderdaad een zekere troost in het idee dat het universum zoveel groter is dan wij zijn en dan wij ooit zullen kunnen begrijpen. Je bent al klein in je straat, nog kleiner in je land, nog kleiner op de wereld en nóg kleiner in het gehele universum. We vergeten dit soms, omdat we zo op onszelf en onze directe omgeving gericht zijn, dat we ons vele malen groter voelen dan we zijn. In werkelijkheid zijn we allemaal individuele, minuscule stipjes op een gigantisch oppervlak, en al onze persoonlijke problemen zijn op geen enkele manier van belang in dit geheel. Datgene waar jij op dit moment boos, verdrietig of gefrustreerd over bent, is niet eens 0,000000000000000000000000000000000000en-nog-veel-meer-nullen-1% van “het Grote Alles”. Plaats je problemen in de context van oneindigheid en ze stellen ineens niet zoveel meer voor.
Dit wil niet zeggen dat je je nooit meer ergens slecht over mag of moet voelen, maar het kan wel een troostende gedachte zijn. We kunnen ons soms zo alleen voelen, maar we zijn het nooit echt. Er zijn zoveel mensen en zoveel plaatsen en zoveel sterren en zoveel dingen waarvan we niet weten dat ze bestaan, en ergens in het midden van dat alles moet toch iets of iemand zijn die ons kan begrijpen. In alles wat er is, is onze pijn slechts een klein vlekje op oneindige volmaaktheid en op de een of andere manier maakt dat het een en ander een stuk verdraagzamer.

Soms kom je tot een inzicht dat zoveel indruk op je maakt, dat je je daarna niet meer hetzelfde voelt. Je bekijkt iets zoals je dat nog nooit eerder hebt gedaan en ineens lijkt het kwartje te vallen. Het is relatief zeldzaam en je moet het écht voelen, dus er is een grote kans dat mijn woorden jullie niet raken zoals haar woorden mij raakten op de stoep in de kou om 6 uur ’s ochtends - maar als je het wel voelt, is het magisch. Ik vind het het proberen waard.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen