You can do anything, but not everything
Al dagen zit ik naar mijn lege laptopscherm te staren in de hoop dat mijn column op magische wijze verschijnt. Het is onnodig om te zeggen dat dat uiteraard niet gebeurd is en dat ik toch echt zelf zal moeten schrijven. Onderwerpen genoeg zou je denken en dat is ook zo, maar toch lijkt het niet te lukken. De reden? Stress.
Zodra ik onder grote druk kom te staan, sla ik compleet dicht. Het maakt niet uit waar de druk vandaan komt, of het vanuit school is, vanuit naderende deadlines of vanuit barrières die ik zelf gecreëerd heb. Het resultaat is altijd hetzelfde.
Ik heb mezelf altijd al hard gepusht om te presteren, misschien wel iets te hard. Nu ik dit jaar ben begonnen met studeren, is dat zeker niet anders. Ik heb altijd hoge cijfers gehaald en was van plan om dat ook te blijven doen, alleen houd ik niet altijd rekening met mijn eigen grenzen. Dat klinkt niet gezond en waarschijnlijk is het dat ook niet, maar tot nu toe heeft het voor mij gewerkt. Ik loop altijd over mijn kunnen heen en stort dan af en toe compleet in, om me daarna weer te ver te pushen.
Ik weet redelijk zeker dat ik niet de enige persoon ben die hier last van heeft. Onze hele maatschappij is immers gericht op alsmaar presteren, alsmaar verder gaan en meer uit jezelf kunnen halen. Je moet maar meerennen in het tempo, want iedereen die dat niet redt, heeft een probleem. Er worden labels geplakt, je wordt veroordeeld door de rest of je wordt met een burn-out afgescheept.
Ik zou willen zeggen dat ik daar niet aan mee wil doen, maar de waarheid is dat ook ik word meegesleurd door de eeuwige drukte, zelfs nu als student. Het draait voor mij niet om drank, feesten en de lol, maar nog steeds om alles halen. Toch is er ergens in mij een stemmetje dat mij wil afremmen. Een zes halen is ook genoeg. Daarmee haal ik mijn studiepunten ook en kan ik ook slagen.
Toch vind ik het lastig om daar ook daadwerkelijk naar te leven. Ik weet wel dat het zo is, maar ik wil het risico niet lopen om mijn punten te missen. Daarom push ik alsmaar en zet ik door om mijn doel te halen, ongeacht de prijs. Maar wat als de prijs te hoog is? Of, nog belangrijker, als ikzelf de prijs ben?
Hoe kan het zo zijn dat school en studeren zoveel stress opleveren dat mensen daadwerkelijk overspannen raken voor ze zelfs maar in de maatschappij meedraaien? Er is geen rust meer in deze maatschappij. Alles is gericht op winst maken en zoveel mogelijk doen in zo weinig mogelijk tijd. Er wordt geen rekening gehouden met de mensen zelf. Dat vind ik een zorgelijke ontwikkeling. Natuurlijk moet er veel gebeuren, maar dat zal ook gebeuren zonder iedereen te dwingen over hun grenzen heen te gaan. De gezondheid van mensen zou voorop moeten staan en dat is momenteel niet het geval.
Ik ben begonnen met voor mezelf te kiezen nu ik overspannen begin te raken. Het is lastig, maar ik heb weinig keuze. Ik heb al dingen opgegeven die ik er gewoon niet bij kon houden en probeer ook mijn schoolwerk te minderen. Natuurlijk moet ik er veel aan doen, maar ik wil mezelf niet te ver duwen, want ik weet dat ik anders echt ga breken. Mijn flexibiliteit begint op te raken. Makkelijk zal het nooit zijn om tegen alles waar de wereld om draait en alles wat ik altijd heb gedaan in te gaan, maar ik denk dat ik het kan. Ik heb weinig keuze op het moment. En tegen iedereen die tegen dezelfde situatie aanloopt, wil ik slechts één ding zeggen: het is oké om niet altijd oké te zijn. Je kan niks uit een lege beker halen. Zorg eerst voor jezelf.
Er zijn nog geen reacties.