Verschillende levens
Warning: dit column gaat over kinderen met kanker en kan triggerend zijn.
Deze zomer kwam ik in de bieb het boek KanjerGuusje tegen, geschreven door Lowie van Gorp. Een aangrijpend boek over dochter Guusje die leukemie heeft en uiteindelijk komt te overlijden. Via het blog dat de ouders van Guusje bijhielden, kwam ik uit op meerdere blogs over kinderen die kanker hebben. Ouders die schrijven hoe ze hun kindje iedere keer maar weer naar het ziekenhuis brengen, om nare behandelingen te ondergaan. Ouders die blij zijn omdat hun kindje beter wordt, die de bloemenkraal krijgen om de zogeheten Kanjerketting mee af te sluiten; een ketting waar kralen aan geregen worden, met voor elke behandeling een speciale kraal. Een bloemenkraal betekent dat de behandeling wordt afgesloten. Maar er zijn ook blogs te lezen over ouders die te horen krijgen dat hun kindje ongeneeslijk ziek is, dat ze nog maar een aantal jaren, maanden of weken samen hebben. Dat ze uiteindelijk een hartjes- of vlinderkraal zullen krijgen om de Kanjerketting mee af te sluiten; dit keer is het een kraal die staat voor het overlijden van hun kindje.
Regelmatig kijk ik nog wel eens op zulke blogs. Ik kijk of er een update is, omdat ik nieuwsgierig ben. Omdat ik wil weten hoe dat gaat, in zo'n ziekenhuis. Om te lezen hoe kinderen en ouders ermee omgaan. Ik check het alsof het nu.nl is, een of andere realityshow. Een ver-van-mijn-bedshow. Maar dat kan zo omslaan.
Ik ken gelukkig niemand die kanker heeft, maar als je er op let is het overal om je heen. Ik studeer nu in Utrecht, op de Uithof, dichtbij het ziekenhuis waar elke dag weer kinderen voor hun leven vechten. In het tijdschrijft de Margriet, die nu bij ons op de wc ligt, is een verhaal te lezen over iemand met borstkanker. Het is overal.
Iedere keer als ik een groep kinderen zie, bedenk ik me dat er zo iemand tussen zou kunnen zitten die over een aantal jaar dood is. Die kanker krijgt, of een andere enge ziekte, en het niet haalt. Het is confronterend, maar de waarheid. Ik neem mijn gezondheid iedere dag voor lief, maar dit kan zo veranderen.
En natuurlijk moet je daar niet teveel over nadenken. Dat is ook niet goed. Als ik een blog over een kindje met kanker lees, kijk ik altijd eerst of diegene het overleeft. Anders klik ik het weg. Lekker makkelijk, denk ik dan. Ik klik het weg alsof het niet gebeurd is, hoef al dat verdriet niet mee te krijgen.
Ik kan het wegklikken. Maar zoveel mensen worden in die wereld meegesleept, zoveel mensen kunnen niet ontsnappen, worden gedwongen om dat wereldje in te gaan. De hele tijd aan die mensen denken heeft niet zoveel nut, maar laten we wel dankbaar zijn dat wij niet in hun schoenen staan. Dat wij gezond zijn en iedere dag naar school kunnen. Want zoveel mensen willen zo graag, maar kunnen het niet.
Reacties (3)
Heftige column... Je hebt het echt heel mooi verwoord.
8 jaar geledenDe kans op kanker is idd groot, hoewel het niet allemaal even levensbedreigend is. Maar ja, het woord kanker alleen al doet de angst voor dood toenemen. Het is wel echt sneu als die jonge kinderen er al mee te maken krijgen en al vroeg in hun leven in het ziekenhuis belanden. Zelfs als die het overleven hebben ze al heel wat moeten doorstaan wat een kind normaal gezien nooit zou moeten meemaken.
8 jaar geledenEerst dacht ik altijd dat de kans op kanker klein is. Of dat de kans klein is dat mensen die je kent het krijgen. Maar zoals je al zei. Het zijn veel meer mensen die kanke hebben dan je denkt. De oma van een vriendin had het, ze is genezen. Ik vond het best spannend voor hun. Gelukkig is het goed gekomen.
8 jaar geledenBegin dit jaar werd opa ziek. Hij ging snel achter uit dus gingen ze naar de dokter. Die stuurde naar het ziekenhuis. Uit onderzoek bleek et uitgestrooide kanker te zijn en was het al te ver verspreid. Het bleef steeds slechter gaan. Telkens als gedacht dat het niet erger kon werd het erger. We zijn er vaak naar toe geweest. Elke keer daar kwam heb ik me nog net sterk kunnen houden. (O jeeejte... Nu probeer ik ook mijn tranen tegen te houden maar het lukt niet echt...)
De laatste keer dat ik hem zag was een goede keuze. Het afscheid was goed. Het was goed afgesloten. Ondanks dat hij nog maar vier weken had na de uitslag van de dokter. MAAR VIER WEKEN!!!!
Eind januarie wisten we van niks... Een maand later was de begravenis..... Nu 7(? Als ik et goed zeg) maanden later mis ik hem nog steeds.
En dat allemaal door die verdomde rot kanker. Het is een vreselijke ziekte. Het verwoest levens. Natuurlijk worden er mensen beter. Dat is fijn heel erg fijn. Maar er sterven wel mensen door. Sommige mensen proberen dat te ontwijken. Maar je moet niet vergeten dat niet iedereen die ziekte kan overleven....
Ik heb nu een mega lang verhaal verteld... Maar elke keer als ik het schrijf voelt het fijn om het kwijt te kunnen.... Ik mis hem nog elke dag....